Hoe het voelt om Type 1 diabetes te hebben? Dat kan ik je wel vertellen. Je kent het scenario: drukbezette mama, netjes opgemaakt, mantelpakje aan, die nog snel even de boodschappen moet halen na het oppikken van de kinderen in de crèche. Eén meisje zit rustig in het zitje van de winkelkar, terwijl de kleuter met één hand vastgeklemd in mama’s hand, op de grond ligt en schopt met de benen. Je ziet zo dat Mama de wanhoop nabij is. Reken daarbij de blikken van de omstaanders en het plaatje is compleet. Het schaamrood op de wangen, laat Mama de kar staan en dribbelt ze naar buiten op die prachtige hakken, een bleirende kleuter meesleurend aan de arm.
Dat AARGGGHH en GGGRRR-gevoel ken je als PmD (Persoon met Diabetes) maar al te goed. Je bereidt je goed voor, door je bloedsuikerwaarde te prikken, netjes je voeding af te wegen, je koolhydraten te berekenen, insuline tijdig en correct toe te dienen. Klaar! Makkelijk zat toch? UUUURRRRGGGGHHHH. Niet dus. Was het maar zo eenvoudig. Dacht je echt dat het zo makkelijk was? Type 1 diabetes is net zo makkelijk onder controle te krijgen als die 4-jarige kleuter aan de kassa in de supermarkt.. Die laat zich net zo goed temmen en geeft je telkens weer op je donder net wanneer jij denkt eindelijk alles onder controle te hebben. Diabetes heb je 24/7/365 en ook al is dat elke dag: je komt er nooit helemaal uit. Net als je denkt: ja! ik heb de ideale regeling! Nu ben ik er.. word je weer met je neus op de feiten (= waarden) gedrukt en kan je weer van vooraf aan beginnen.
Maar niet getreurd: het is chronisch. We hebben tijd. Alle tijd om uit te zoeken en te proberen en opnieuw te beginnen. Lukt het vandaag niet? Dan misschien morgen wel. Weet je, die kleuter wordt ooit groot. Hij leert bij, hij valt en staat op en valt opnieuw. De eerste keer ga je door de knieën. Je veegt de schade weg, ontsmet de knie, geeft er een zoentje op en verstopt de geschaafde knie onder een pleister. Bij het tweede kind voldoet een kus op het voorhoofd en een “het is niet zo erg, ga maar spelen”. Het derde kind veegt zelf de knieën af en loopt vrolijk verder. Zo kan het ook met diabetes. Ik maak me niet meer zo druk als ik deed in de beginjaren. De frustratie is te confronterend en lost niets op. Hoezeer je ook je best doet en hoezeer je je ook inspant om alles zo perfect mogelijk te krijgen: het blijft Type 1 diabetes.
Als mensen me vragen: “Heb je de diabetes een beetje onder controle?”, dan zucht ik diep. Ik vind dat ik daar alle recht toe heb. Diabetes is geen akkefietje, geen verkoudheid, geen spelletje UNO. Het is hard werk en het vraagt heel veel inzet. Type 1 diabetes is als een 4-jarige kleuter aan de kassa.
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Ja. Herkenbaar, dat laatste stukje. Ik loop nu bijna 2 maanden rond met diabetes, en mensen blijven maar vragen: ”En… heb je het al onder controle?”. Rotvraag. Voor zover je diabetes onder controle kunt hebben HEB ik het onder controle, maar die controle bestaat niet.
LikeLike
Hoi Anne
heel erg jammer is dat. Iedereen heeft wel iets te zeggen over diabetes, maar je weet pas echt wat het is als je het zelf hebt. Ook al weet je heel veel over diabetes doordat je samenleeft met iemand die diabetes heeft: je hebt het zelf niet. Bepaalde opmerkingen kunnen kwetsend overkomen, ook al zijn ze goedbedoeld en daar ga ik altijd van uit: dat mensen het wel goed bedoelen, maar ze weten gewoon niet wat het is. Gelukkig herkennen we het bij elkaar en weten we hoe moeilijk het is en hoeveel inzet er elke dag opnieuw van ons gevraagd wordt.
Alvast bedankt voor jouw energie en jouw inzet Anne!
zoete groet,
Cathy
LikeLike
Zo is het Cathy! Je kan zo goed mogelijk je best doen, maar het blijft elke dag opnieuw hard werken. De harde confrontatie met waarden die je niet echt verwacht had, de teleurstelling, de fysieke en emotionele gevolgen, het is wat het is….we kunnen niet anders dan voortdoen! Maar ik zou toch oh zo graag eens hebben dat andere mensen voelen wat het is om deze ‘onzichtbare’ ziekte te hebben. Ik gun het ze uiteraard niet echt, dat wens ik niemand toe. De omgeving is zeer begripvol maar toch voel je je soms alleen en onbegrepen…. Bedankt voor jouw blog en zoveel meer….het geeft ons een kanaal om zaken te herkennen, te ventileren en begrepen te worden. Dit is van onschatbare waarde! 👏🏻
LikeLike
Bedankt voor je lieve reactie Heidi. It takes one to know one, zeggen ze altijd hè. Gelukkig hebben we vandaag de dag door het medium Internet meer kansen om andere mensen met dezelfde aandoening te ontmoeten en die herkenning te vinden. Heel waardevol, heel erg noodzakelijk en te vaak onderschat.
zoete groet,
Cathy
LikeLike