Met afschuw kijk ik naar de cijfers die op het kleine venstertje verschijnen. Ik slik, stap af en begin opnieuw. Ik ga naar het toilet en probeer het nog eens. Het getal is niet veranderd. Tranen prikken in mijn ogen. Ik wil dit niet. Ik wist dat het zou gebeuren, maar toch wil ik het niet. Het zit er al een tijdje aan te komen. Al zeker 1.5 jaar. Beetje per beetje. Alleen maar omhoog, nooit omlaag. Het gekende patroon. Het kan zo niet verder. Ik kan niet blijven negeren wat er aan het gebeuren is. Er moet actie ondernomen worden. Het maakt me bang. Ik wil niet terug naar hoe het geweest is, want dat was een hel. Er moet zeker 10 kg af, maar ik ga beginnen met een doel van 1 kg. Dat is haalbaar. Denk ik.

Je hebt gelijk: ik sport niet. Ik loop niet. Ik wandel zelfs niet. Ik haat sporten, ik haat bewegen en dat zal nooit veranderen. Het is een utopie als je denkt van wel.
Ik moet het dus op een andere manier klaren. Mijn verslaving aan brood aanpakken. Ik weet dat brood mijn gewicht de hoogte in jaagt. Brood = meer eten. Brood = beleg = meer eten. Brood = extra gewicht. Ik ben zo iemand, die bijkomt van koolhydraten. Niet iedereen komt bij van koolhydraten, maar ik wel. Mijn lichaam kan er niet mee om. De koolhydratengroep is mijn favoriete groep, ik ben superfan. Mijn devotie aan deze groep nekt me. Koolhydraten maken me blij en ze maken me ook triest. Wat een tweestrijd..

Zoete groet,

Cathy