Diacollegaatjes schieten helemaal in de stress wanneer ze horen dat ik tot 45 min op voorhand mijn insuline toedien. Dat kan ik goed begrijpen, want er loert al snel een hypo om de hoek als je niet het een en ander in acht houdt. Het vroegtijdig bolussen ben ik beginnen doen na mijn opstart met Dexcom. Daarvoor zou ik dat niet gedurfd hebben en boluste ik braaf bij de maaltijd. Door de CGM kan ik volgen wat er gebeurt en vind ik ook het gepaste moment om de maaltijd aan te vatten.

Uiteraard bolus ik enkel 45 min op voorhand als mijn startwaarde voor de maaltijd niet is zoals ik hem wil: < 100 mg/dl en stabiel. Dat begint met een correctie voor de te hoge waarde en daarnaast de maaltijdbolus. Hoe hoger mijn initiële startwaarde is, hoe langer het duurt vooraleer mijn waarde aanvaardbaar genoeg is om aan de maaltijd te beginnen. Bij een startwaarde van 128 mg/dl met correctie en maaltijdbolus, zal ik geen 45 min hoeven te wachten met eten, in tegenstelling tot een startwaarde van 223 mg/dl met correctie en maaltijdbolus. Te hoge waarden brengen vaak ook een tijdelijke insulineresistentie met zich mee, waardoor je het gevoel kan hebben dat je correctie niet veel uithaalt. Dat zijn de moeilijke momenten en dat zijn ook de momenten waarop het te lang duurt eer de insuline je waarden weer binnen de marges brengt.

Mijn startwaarde deze keer was 148 mg/dl. Niet overdreven hoog, maar toch te hoog om aan de maaltijd te beginnen. Ik had mijn zinnen gezet op een broodmaaltijd en voor mij betekent dat zeker 45 min op voorhand bolussen en een superbolus toedienen met een Tijdelijke Snelheid van 0% over 3u. Wil het nu net een moment zijn, dat ik daar absoluut geen tijd voor had. Ik had honger, ik had zoveel te doen en ik wou aan tafel en wel meteen. Het versgebakken brood stond klaar en ik had een Latte Macchiato in de hand. DANG! slecht idee… bolussen en onmiddellijk aan tafel. Dat heb ik ook geweten. Wat een dorst, wat een ellende. Waarom trap ik toch weer in diezelfde val? De HOOG met een stijgende pijl er nog bij, voorspelde al niet veel goeds. Mijn meter vertelde hetzelfde verhaal. Ppppffff… Eigen schuld dikke bult? Fair enough… Soms wil je gewoon niet wachten. Soms wil je gewoon aan tafel, net zoals iedereen en wil je eten waar je op dat moment zin in hebt. Ik had ook kunnen opteren voor een omelet en een tas thee, maar daar had ik absoluut geen zin in. Morgen weer beter, beloofd.

Zoete groet,

Cathy