Het is nacht. Er ligt een dik sneeuwtapijt. De telefoon verstoort de stilte. Een paniekerige stem vertelt me dat er een probleem is met de pomp. Ik trek mijn kleren en schoenen aan en vertrek als een dief in de nacht.
Blote voeten met wonden. Pijn, angst, zoekend naar hulp. Wollen sokken kunnen tijdelijk soelaas brengen, tot er kan gezocht worden naar extra oplossingen.
Ik hoor haar spraak vertragen, haar ogen volgen niet meer. Ik maan haar nog aan te gaan zitten, maar het is al te laat. Ze ligt al op de grond. Ik haal een zakje hypofit uit haar handtas, scheur het open en duw het kleverige spul in haar mond. Omstaanders willen een ambulance bellen. Ik zeg dat ik weet wat ik doe, dat ik verpleegkundige ben. Ondertussen prik ik haar vinger, om te zien hoe laag de waarde is. Ze kijkt me dankbaar, maar ook beschaamd aan. Ik stel haar gerust, dat het OK is, dat het goed komt.
De dag na de diagnose, vol ongeloof, vol verdriet. Thuiskomen met een zak vol spulletjes waar je daags voordien nog nooit van gehoord hebt. Voorschriften voor insuline, een handleiding bij een glucosemeter. Duizend vragen, een zoektocht naar een schouder om op uit te huilen. Ook buiten het ziekenhuis blijven mensen met een pas vastgestelde diabetes zorg vragen.
Voor het eerst naar huis en zelf insuline spuiten. Angst om het niet goed te doen, angst om de verkeerde pen te gebruiken. Je wilt geen dokter storen, je durft niet nog eens te vragen hoe het moet. Je herinnert je de diabeteseducator en besluit om die even te bellen om bevestiging te vragen. Dat het inmiddels 23u is, daar denk je zelfs niet aan. De paniek overheerst.
Het is 21u30 op een vrijdagavond. Ik zit net op de bank met mijn man na een drukke werkweek. Een jong meisje belt me op. Mama doet vreemd, ze reageert niet goed meer. Ik maan haar aan om mama’s bloedsuiker te meten. De zus van het jonge meisje, die zelf niet veel ouder is, meet een heel lage waarde. Terwijl de oudste zus haar mama snelle suikers toedient, vertel ik de jongste dat ze mama’s insulinepomp moet afkoppelen en wegleggen. Ik vertel haar ook dat het normaal is dat mama boos is en lelijke dingen zegt, dat dat niet tegen haar gericht is maar door het suikertekort komt. Ik vraag haar om mij om het kwartier terug te bellen.
Het zijn maar enkele zaken uit het leven van de diabeteseducatoren/verpleegkundigen. Vaak onderschat, maar deze mensen dragen een enorme verantwoordelijkheid. Diabetes stopt niet aan de uitgang van het ziekenhuis. Diabetes is elke dag bij je, tijdens de week maar ook in het weekend, overdag maar ook ’s nachts. Niet enkel voor de persoon met diabetes, maar ook voor de educatoren/verpleegkundigen. Ontelbare keren dezelfde uitleg geven zonder je geduld te verliezen, tranen drogen bij de onmacht van deze aandoening, blijven motiveren van mensen die de belofte kregen dat diabetes binnen de 10 jaar zou genezen zijn. Ze verdienen een dikke pluim.
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Ze verdienen absoluut zeker een pluim!
Alleen hangt het toch ook van ziekenhuis tot ziekenhuis af; in dat van ons heb je geen telefoonummer of gsmnummer en dus kan je na de uren alleen naar de spoed bellen. En of die je kunnen helpen met pompproblemen, is nog maar de grote vraag …
LikeLike
Dat begrijp ik heel goed. Ik heb ook een jaar consultatie gevolgd in een ziekenhuis waar die mogelijkheid niet bestond. Als je dan inderdaad naar het ziekenhuis moet bellen buiten de diensturen, heb je een dik probleem. Vaak mensen die geen idee hebben wat T1 diabetes is of wat een insulinepomp is, laat staan dat ze dan kunnen helpen. Ik moest ooit op vrijdagavond bellen omdat ik een technische storing had met mijn insulinepomp, waardoor ik geen insuline meer toegeleverd kreeg. Als je dan als antwoord krijgt: kan je maandag eens terugbellen, er is nu niemand? Tja… wat moet je dan doen als T1? Binnengaan op Spoed en aan de baxter?
Uiteraard kan je niet “verwachten” van dvk’s dat ze dag en nacht paraat staan. Die mensen hebben ook recht op rust en vrije tijd. Vandaar dat ik dit ten zeerste waardeer, als het wel mogelijk is, zonder er misbruik van te maken.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike