Het is geen spelletje, geen uitdaging om te kijken hoe laag je kan gaan voor je het bewustzijn verliest. Het laagste cijfer dat ik ooit op mijn glucosemeter zag, was 23 mg/dl. Ik liep toen ook nog gewoon rond en voelde de symptomen ook helemaal niet. Maar net zo goed voel je je zo ellendig, staat je tong stijf van de tintelingen en kunnen je ogen niet goed meer volgen en geeft je glucosemeter een 63 mg/dl aan?
Diabetes is zo individueel, zo allesbepalend en tegelijk zo nietszeggend. De 60 mg/dl van vandaag kan helemaal anders aanvoelen dan diezelfde 60 mg/dl van vorige week. Bij die eerste hypo ben je klaar met 4 dextro’s of enkele slokken frisdrank. De tweede 60 mg/dl maakt je echter zo hebberig, zo gulzig. Je lichaam gaat in overlevingsmodus en je zal er alles aan doen om wat ook maar eetbaar is, in je mond te proppen. Er is geen stoppen meer aan, de remmen zijn los. Ergens is er wel het besef dat je een vreetbui hebt, maar de drang om te eten is groter dan de wijsheid dat je al meer dan genoeg op hebt. Je lichaam snakt zo hard naar suiker, dat je hersenen vertroebeld zijn en jij je gezond verstand verliest. Een black-out is misschien niet zo heel ver weg en die wil je boven alles vermijden. Het is echt overleven op dat moment, doorgaan tot je het verzadigde gevoel krijgt dat het goed komt. Het lijkt wel een climax waarbij je weer helemaal ontspant en tot rust komt. Het gebeurt me niet meer zo vaak, dat ik me helemaal verlies in zo’n allesoverheersende vreetbui. Als het gebeurt, dan vecht ik er ook niet meer tegen. Ik heb me er bij neergelegd dat ze ook deel uitmaken van de diabetesencyclopedie. Ik vind dat ik er wel eens recht op heb, om me helemaal te laten gaan en die koolhydraten op te zwelgen tot ik verzadigd ben. Dat is helemaal van mij.

Zoete groet,

Cathy

Geplaatst met WordPress voor Android