Het gebeurt niet zo vaak, dat ik in paniek ben. Ook niet als er een 40 mg/dl op mijn meter staat. Dat is, omdat ik weet dat ik het zo weer opgelost krijg. Snelle suikers, rustig blijven en de waarden monitoren. Maar toen was er dat ene moment, waarop ik dacht: dit komt niet goed..

Ik had een foodtour in London gepland en mocht bij de jongste dochter blijven slapen. Van daaruit, zou ik de trein nemen naar Brussel, waar ik kon aansluiten bij de rest van de groep. Die dag was echt een kutdag, diabetesgewijs. Heel goed gestart, maar al snel ging het evenzeer verkeerd. Na het middageten gingen mijn waarden de hoogte in. Zomaar. Meestal weet ik wel waar het aan ligt: niet vroeg genoeg gebolust, brood gegeten, meer koolhydraten gegeten dan ik ingeschat had, of de zoveelste andere reden. Deze keer was het anders. Ik kreeg het niet rechtgezet. Ook niet na het plaatsen van een nieuwe katheter, na het vervangen van de insuline en katheterlijn. Wat ik ook deed: het had geen resultaat en mijn waarden bleven stijgen. Heel vervelend is dat en je wordt er ook lastig van. Je piekert en je probeert en je corrigeert en je corrigeert nogmaals. Je windt je op en ook daar stijgen je waarden weer van. Ik stelde zelfs mijn avondmaal uit, omdat ik anders nog zo’n 150 punten erbij kon tellen.

Het was net voor het slapengaan, bijna middernacht, toen ik eindelijk twee dubbele pijlen naar beneden zag op mijn Dexcom. Eindelijk oef.. Normaal duurt het dan nog wel even eer de hoge waarden weer aanvaardbaar zijn. Een helling naar beneden. Maar niet deze keer. Ik zag dat het menens was. Mijn waarden daalden pijlsnel en zo voelde het ook. Koude wind door mijn lichaam, een algemeen onbehagen. Ik zat bij mijn dochter op kot en had geen toegang tot allerlei snelle en andere suikers. In mijn auto zit altijd een hele voorraad, maar die auto stond niet voor de deur, want ik was met het openbaar vervoer. Ik checkte mijn handtas en vond 5 repen druivensuiker en 2 miniblikjes limonade. Dat was mijn voorraad die ik voorzien had voor 2 overnachtingen en 16.000 stappen in Londen. Ik legde ze alvast naast ons bed. Mijn dochter gaf me haar laatste pakje koek en die at ik braaf op.

We lagen net in bed en giechelden als tieners. Zo lang geleden dat we nog eens samen het bed gedeeld hadden. En toen werd het stil. Ik was doodop, maar kon de slaap niet vatten, mijn oog op de grafieken en de dalende pijlen. Er was al 1 reep druivensuiker gesneuveld. Normaal neem ik 4 druivensuikers om een hypo tegen te gaan. Er ging een blikje limo achteraan. Ik zette mijn pomp voor de rest van de nacht op STOP, zodat ik niet nog meer insuline binnen kreeg. Ik zag Londen in het water vallen en in de plaats een ambulance met blauwe lichten voor de deur. Dat wou ik ten allen tijde vermijden. De tweede reep druivensuiker werd aangebroken. Ik wou geen drama in een huis dat niet het mijne was, niet met mijn jongste dochter in bed naast me. Ik checkte mijn glucosemetergegevens onder de dekens, zodat het licht mijn dochter niet wekte. Sinds de middag had ik volgende eenheden Apidra toegediend: 7 – 6 -7 -10 – 6. Nauwelijks gegeten, maar wel gecorrigeerd om die verdomde hoge waarden naar beneden te krijgen. Was het mogelijk dat de insuline zich opgestapeld had in een bultje en nu in 1x vrij kwam? Zoveel eenheden insuline kon ik niet alleen weer goed maken. Het tweede blikje limo werd zo zachtjes mogelijk opengetrokken. De koude drank tegen mijn tanden deed me rillen – een aanslag op mijn tandglazuur en maag. Ik sukkelde even in slaap, maar werd toen opnieuw gewekt door het hypo alarm. Derde reep..

Amper een paar uur later trilde het alarm op mijn glucosemeter. Tijd om op te staan en me klaar te maken voor de foodtour. Ik voelde me shit. Ochtendwaarde 121. Niets overdreven dus.. maar ik was er nog. Het had helemaal anders kunnen uitdraaien..

Zoete groet,

Cathy