We komen hier wel vaker, liefst elk jaar als het kan. Ik hou van Amerika, ik hou van Florida. Het land waar alles mogelijk is, het land waar alles te verkrijgen is. Maar ook het land dat mijn suikerwaarden helemaal in de war stuurt.

In Amerika uit eten gaan, kan heel erg tricky zijn. Ik ga er sowieso van uit dat de koolhydraten moeten verdubbeld worden hier. Je kan je niet voorstellen hoeveel suiker overal aan toegevoegd wordt. Het lijkt wel of ze in Amerika geen idee meer hebben hoe pure voeding moet smaken. Een appel vraagt om carameldip, bij een gezonde salade hoort een dressing boordevol suiker. Zelfs de melk is veel zoeter dan die van bij ons. Je moet echt uit je doppen kijken en monitoren wat de voeding met je doet. Ik ga dan ook zo goed mogelijk op zoek naar alternatieven en probeer zoveel mogelijk zelf in de keuken te staan, zodat ik weet wat ik binnen krijg. Maar ook dat is niet altijd makkelijk. Je wordt helemaal gek als je op de verpakkingen leest hoeveel suiker broodbeleg bevat of dat mensen bedot worden door reclamestunts als: kristalsuiker, van nature vetvrij… Neemt dat de aandacht weg van de suiker?

Dat ik 45 min op voorhand moet bolussen om mijn schommelingen zo klein mogelijk te houden, is uiteraard al een uitdaging op zich. Je weet namelijk niet altijd wanneer je gaat eten, wat je gaat eten, hoe laat dat uiteindelijk op je bord komt en hoeveel je op kan. Amerikaanse porties zijn zoveel groter dan die van ons en vaak resulteert dat in een bord dat terug naar de keuken gaat, waarvan je amper ziet dat ik er aan geweest ben. Vanwaar dan toch die torenhoge waarden? Helemaal gek word ik er van. Neem nu mijn lunch die ik bij Subway kocht, een gekende broodjesketen in Amerika (en ondertussen ook bij ons). Ik koos voor een 9-granenbroodje, de kleinste versie (15 cm). Geen dressing of mayo, want die zit boordevol suikers. Nee, doe mij maar kipfilet, een plakje Zwitserse kaas, rode ui, verse spinazie en tomaat. Gezond! Toch? Volgens de voedingsinfo online, zou dat broodje 47 gr kh bevatten en zou het 9-granenbroodje de gezondste optie zijn. Een beetje research nadien, leerde me dat dit broodje helemaal niet zo gezond lijkt te zijn. Het volkoren gedeelte is eigenlijk zodanig bewerkt, dat je net zo goed wit brood had kunnen eten. Het zit boordevol “glucose-fructosestroop”: suiker dus. Vandaar de heel snelle stijging in mijn bloedsuiker. Zonder CGM zou ik dit waarschijnlijk niet geweten hebben. Het duurde de hele namiddag en veel extra insuline om mijn waarden weer te krijgen waar ik ze hebben wou. Hier word ik dus helemaal kierewiet van. Ik had ook kunnen kiezen voor een cheeseburger met friet en gefrituurde uienringen en chips, want ook dat is hier een optie waar vaak voor gekozen wordt. Maar dat deed ik niet en toch had ik torenhoge waarden. Dit vind ik niet fijn. Ik mijd de suiker niet en op tijd en stond eet ik graag iets wat ik misschien beter niet eet. Maar als ik kies voor een bruin 9-granenbroodje met groenten, kaas en kip, dan verwacht ik niet dit soort ellende. Subway kan ik voortaan ook van mijn lijstje schrappen, want ik voelde me superbelabberd nadien.

Bij elke Amerikaanse maaltijd, verlang ik naar een zelfgemaakte maaltijd. Ik denk steeds meer na over voeding en over wat wij in ons lichaam stoppen. Lees jij de ingrediëntenlijst voor je iets eet? Denk jij na over glucose-fructosestroop of ga je er van uit dat bruin brood ook echt voedzaam en gezond is? Het stemt me toch een beetje triest, dat gezonde voeding plaats moet ruimen voor deze opties…

Zoete groet,

Cathy