Ik hield ze bij. Alle schriftjes. Toch zeker 4 jaar lang. Elke dag noteerde ik trouw wat ik at op welk uur van de dag, hoeveel insuline ik daarvoor gespoten had en wat mijn bloedglucose was voor de maaltijd en 2u na de maaltijd. Heel netjes geschreven destijds. Nog altijd in de veronderstelling dat de diabetes ooit wel eens weg zou gaan en ik nooit meer zo’n schriftje zou hoeven bij te houden. Ik heb ze niet meer. Ik haatte die schriftjes. Ik haatte het “geregelde” leven en de vaste maaltijden. Ze pasten niet bij mij. Ik was er eerst. De diabetes moest zich aanpassen aan mij en mijn manier van leven. En dat zou ik hem wel duidelijk maken.

Sedertdien hou ik geen schriftjes meer bij. Heel uitzonderlijk, wanneer mijn diabetesverpleegkundige er om vraagt, maak ik nog wel eens een weekoverzichtje. Ik begrijp wat ze vraagt en ik weet dat het soms voor jezelf een eye-opener kan zijn om geconfronteerd te worden met wat je eet, hoeveel je eet, hoeveel je spuit, hoeveel je weegt, hoeveel alles. Dit soort zaken zijn voor mij de moeilijke dingen aan het hebben van diabetes. Die constante controle van derden, ontgoochelde gezichten bij doktersbezoeken ondanks je inzet. Diabetes vraagt inzet, heel veel inzet zelfs. Ik heb me nog nooit ergens harder voor moeten inzetten. Gewoon, omdat het er elke dag is en het nooit meer overgaat. Dan wordt die inzet wel heel zwaar en die inzet wordt zwaar onderschat door wie het zelf niet heeft. Zouden ze dat bedoelen met “zware diabetes”? Dan heb ik dat.

Ik ben blij met mijn diagnose. Blij in die zin, dat ik eindelijk bevestiging kreeg van wat ik zelf al maanden voelde: mijn lichaam was niet langer mijn lichaam. Het deed niet meer waarvoor het gemaakt was. Ik was niet gek. Ik kon dood geweest zijn. Ik ben er nog.

Zoete groet,

Cathy