De vrienden waarmee ik elke maand ga lunchen, weten heel goed hoe mijn bloedsuikers pieken richting 300 – 400 mg/dl (16.6 – 22.2 mmol) van zodra ik aan mijn maaltijd begin. Ook al beginnen we de maaltijd met een bijna gelijkwaardig cijfer en kiezen we hetzelfde gerecht: mijn waarden schieten zo de hoogte in, terwijl die van mijn collega T1 netjes blijven verder kabbelen. Alles heb ik al geprobeerd, om die pieken te vermijden. Het zijn ook echt pieken: ze gaan recht de hoogte in en dalen weer even snel tot de waarde waarmee ik de maaltijd begon. Heel irritant en niet zo fijn voor mijn lichaam of mijn gemoed. Ik zou het super vinden moest ik die pieken eruit krijgen en eens gewoon een maaltijd kunnen eten met heuveltjes in plaats van bergtoppen.

Dr Stephen Ponder, kinderendocrinoloog en zelf al ruim 50 j gezegend met Type 1 diabetes, schreef een boek: Sugar Surfing. Waar Dr Ponder over schrijft, is een andere manier om om te gaan met diabetes. Je leert anders kijken naar je lichaam, naar wat diabetes met je doet en vooral: hoe je het kan aanpakken in je voordeel. Ik haalde het boek in huis en las geboeid zijn bemerkingen en vaststellingen. Het leek allemaal zo logisch, zo normaal. Maar waarom had niemand eerder daar dan aandacht aan besteed? Herhaaldelijk sprak ik over die pieken met mijn diabetesteam en steeds opnieuw kreeg ik de opmerking: je hebt nu eenmaal Type 1 diabetes… Ik kon daar geen vrede mee nemen.

Had ik maar het inzicht dat mijn kameraad Jangeox heeft, om de grafieken van de Dexcom uitvoerig te bestuderen en uit te vogelen hoe ik het best die maaltijdpieken omzeil. Misschien moest ik maar eens bij hem op cursus of misschien moest ik eens een conference call van een paar uur met Dr Ponder regelen?

Het lukt me al aardig om mijn basale instellingen zo te regelen, dat ik ’s nachts deftige waarden heb zonder dalen of pieken. Das altijd fijn om te zien en heel aangenaam om mee op te staan. Zolang ik maar niet eet, want dan beginnen de klimtochten naar hogere oorden.

Ik besloot de Superbolus nog eens een kans te geven, rekening houdend met verschillende factoren:

ik vertrek van een stabiele waarde die niet hoger is dan 85 mg/dl (4.7 mmol)
ik dien mijn Superbolus toe en wacht met eten tot ik een daling in mijn grafiek zie (dat kan wel tot 45 min duren wanneer mijn startwaarde te hoog is)
ik eet traag en stop met eten van zodra ik mijn waarden zie stijgen
ik eet verder als de daling opnieuw inzet (en die komt er, want je hebt veel gebolust)

Die Superbolus bestaat erin, om je maaltijdbolus in die mate te verhogen, dat je pieken kan vermijden. Uiteraard is het toedienen van teveel insuline geen goed idee, als je niet ook ergens insuline wegneemt, of je stevent recht op een hypo af. Vandaar dat je bij een Superbolus het teveel aan insuline weer wegneemt in je basaal patroon. Stel dat je basaal patroon per uur 1 eenheid insuline afgeeft. Stel dat je je maaltijdbolus verhoogt van 5 eenheden naar 8 eenheden. Die 3 extra eenheden moet je weer van je basaal aftrekken door je Tijdelijke Snelheid in te roepen en die 3u op 0% te zetten. Dat is precies wat ik deed bij mijn ontbijt van 1 Latte Macchiato en 1.5 Engelse muffin met boter en chocopasta. Het was een experiment en wonder boven wonder: het werkte! Ik was helemaal in mijn nopjes en voelde me bijna “normaal”. Dit is dus hoe het voelt als je geen diabetes hebt… dat was ik toch wel vergeten. Je zou ook kunnen proberen om het basaal patroon te laten voor wat het is en een dessert te voorzien, dat je dan opeet zonder bolus, op het moment dat je te laag dreigt te komen.

Was dit uitzonderlijk? Voor mij wel, ja. Er zullen zeker genoeg mensen zijn die deze maaltijdpieken die ik heb, niet kennen. Maar er zijn ook heel wat mensen, die net als ik, hoge pieken maken na de maaltijd en geen idee hebben hoe ze die kunnen vermijden. Ik raad de techniek van de Superbolus niet aan, als je geen CGM hebt om je bloedsuikertrend te volgen. Je zou wel heel veel moeten prikken om te weten wanneer het tijd is om te eten. 

Waarom ik dan niet voor elke maaltijd gebruik maak van de Superbolus? Eenvoudig weg, omdat het niet altijd haalbaar is. Je weet niet altijd op voorhand wanneer je maaltijd klaar zal zijn. Je hebt niet altijd op het juiste moment de juiste startwaarde. Soms heb je gewoon geen zin om zo lang te wachten tot je waarden ideaal zijn om aan de maaltijd te beginnen. Soms prefereer je het samen eten in plaats van het alleen zitten wachten op de beste startwaarde, terwijl de rest van het gezelschap allang klaar is met de maaltijd..

To be continued..

Zoete groet,

Cathy