moest je te horen krijgen dat je nog maar één week te leven hebt? Zou je dan nog steeds je diabetesbehandeling volgen of zou je gewoon alles doen waar je zin in hebt?

Deze vraag kreeg ik voorgeschoteld door een leerling van de richting Verzorging tijdens één van mijn voordrachten. Het was een heel aandachtige leerling en hij stelde boeiende en reële vragen. Wat ik anders zou doen? Of ik zou stoppen met insuline toedienen en koolhydraten tellen?

Nee, ik zou niets anders doen. Ik doe nu alles wat ik graag doe. Naast alles wat ik doe, moet ik wel rekening houden met de diabetes en moet ik zowel insuline toedienen als koolhydraten tellen als medische apparatuur gebruiken, bloedsuikerspiegel meten en pompkatheters vervangen. Dit komt daar bovenop, maar voor de rest doe ik gewoon wat ik ook zonder diabetes zou doen. Stoppen met insuline toedienen is geen optie, want daar heb je geen profijt bij, integendeel, je zou je alleen nog maar slechter voelen en de bedoeling was toch om van die laatste week een feestweek te maken.

Ik kreeg meteen een andere vraag: wat zou je doen moest je plots geen diabetes meer hebben? Eerst en vooral: ik zou een gat in de lucht springen en supersupersuperblij zijn. Maar dan zou dat ook zo moeten zijn, voor mijn dia-collegaatjes want ik zou niet happy kunnen zijn als mijn diavrienden wel nog altijd diabetes zouden hebben. Moest er plots een genezing zijn voor Type 1 diabetes, dan zou ik met mezelf geen blijf weten van geluk. Ik zou blij zijn dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken over mogelijke complicaties. Ik zou blij zijn dat mijn kinderen zouden gespaard blijven van deze sluipmoordenaar. Ik zou blij zijn dat ik geen koolhydraten meer moest tellen en dat ik zonder schuldgevoel zou kunnen genieten van een éclairke. Ik zou blij zijn, dat ik geen medische apparatuur meer aan mijn lijf zou hebben en je weet niet half hoe blij ik zou zijn dat ik nooit meer last zou hebben van die ellendige, rottige, megamisselijkmakende hypo’s en hypers. Ja, ik zou heel blij zijn. Maar ik zou ook triest zijn, voor mijn vrienden met Type 1 diabetes die geen pancreas meer hebben. Ik zou triest zijn voor mijn vrienden met Type 2 diabetes, omdat er voor hen nog altijd geen genezing zou zijn.
Voor de rest zou ik nog altijd doen wat ik nu doe. Ik zou dezelfde persoon blijven. Ik zou gewoon mijn diabetesrugzak van mijn schouders kunnen nemen en minder bezorgd door het leven kunnen gaan.

Bedankt aan de leerlingen Verzorging van College Onze-Lieve-Vrouw-Ten Doorn in Eeklo, voor hun attente vragen en hun spontane medewerking tijdens mijn voordrachten. Jullie zijn onze toekomst. Jullie zullen later mensen met diabetes verzorgen en hopelijk konden mijn voordrachten ertoe bijdragen dat er wat meer begrip en minder beschuldigende vingertjes komen.

Zoete groet,

Cathy