Ik deed het vroeger wel eens, zo’n lijstje maken met alles wat ik graag ooit eens zou hebben. Meestal stonden daar wel een paar keukentoestellen op, een resem (kook)boeken, schoenen, citytrip, .. Zo voorkwam je dat je nog maar eens een paar pantoffels of het zoveelste flesje parfum cadeau kreeg. Dat lijstje vul ik nog wel eens aan en ik kon ondertussen ook al heel wat goodies afvinken.

Wat ik heel graag op mijn lijstje zou zetten, is een nieuwe pancreas. Een pancreas wiens endocriene functie helemaal in orde is. Een pancreas die – naast zijn vele andere exocriene bezigheden – insuline aanmaakt. Liefst dan ook een pancreas die zich niet laat aanvallen door mijn immuunsysteem. Als ik er aan denk, dat slechts 1% van de pancreas verantwoordelijk is voor de aanmaak van insuline, dan kan me dat heel erg boos maken. Wie had ooit kunnen vermoeden, dat zo een klein mankement zoveel schade kon aanrichten?

Mensen vragen me wel eens: wat mis je van voor je tijd met diabetes? Dan moet ik al heel hard gaan nadenken. Hoe was mijn leven toen? Wat was er anders? An sich ben ik nog steeds dezelfde persoon. Wel wat emotioneler dan vroeger, dat wel. Dat mijn pancreas rare kuren heeft, kan je aan mij niet zien. Er is geen uitwendig teken dat ik Type 1 diabetes heb. Dat maakt het soms moeilijk voor de buitenwereld om te begrijpen wat er in ons lichaam omgaat. Ik krijg wel eens de opmerking, dat ik er diabetes “makkelijk” laat uitzien. Altijd opgewekt, optimistisch, vol goede moed en steun voor lotgenoten. Voor mij is er geen andere keuze. Dat is mijn aanpak en dat is wat me op de been houdt. Ik heb mezelf nog niet toegelaten om in elkaar te zakken als een lappenpop in de mand, omdat ik niet weet hoe ik dan weer moet recht krabbelen. Ik wil niet negatief denken over de toekomst en alle mogelijke complicaties. Dat wil niet zeggen dat ik mijn kop in het zand steek, zeker niet. Elke dag opnieuw doe ik mijn best om de diabetes de baas te blijven en mijn waarden aanvaardbaar te houden. Het helpt mij, als ik positief denk en de dag begin met een glimlach. Dan gaat alles gewoon vlotter.

Wat er dan anders is dan vroeger, dan hoe ik leefde voor D(iabetes) zijn intrede deed? Alles. Niets zal nog hetzelfde zijn. Wat voor mij persoonlijk het meeste doorweegt, is dat D er A-L-T-I-J-D bij is. Wat zou ik graag nog eens op reis gaan zonder mijn D-kameraad, zodat ik de rest van het gezelschap niet ophoud voor alweer een hypo, een lege pompcartridge, een losgeraakte katheter of het gepiep van mijn Dexcom. Hoe zalig moet het zijn, om eens 8u aan een stuk te kunnen slapen, zonder ook maar één oog op waakstand te hebben? Of gewoon heerlijk genieten van een zelfgebakken éclairke, zonder schuldgevoel.. Maar hey, ik ben er nog en ik geniet ten volle van het leven en straks ook van de feestdagen. Donder op, D, ik vind je niet altijd even leuk, maar ik omarm je ook, omdat je van mij een beter mens maakt.

Zoete groet,

Cathy