Een nieuwe baan brengt stress met zich mee. Ik moet een ander ritme vinden, veel nieuwe zaken aanleren en goed kunnen focussen. Werken als PAB (Persoonlijk Assistentie Budget) – assistente is wat ik graag doe. Na 6 jaar ervaring zou je denken dat ik al ver sta in het bijstaan van mensen met extra noden. Fout! Het is elke dag opnieuw bijleren. Leren over respect voor anderen, empathie, hulpvaardigheid met respect voor zelfredzaamheid. Ik leer ook weer heel veel bij over diabetes. Mijn diabetes ligt een beetje dwars de laatste twee weken en laat zich hard horen. Vaak hoge waarden, die moeilijk naar beneden te krijgen zijn of net weer de ene hypo die de andere voorbijloopt. Onvoorspelbare waarden en hoe ik ook probeer om me er niet druk in te maken: die grote schommelingen maken het er niet makkelijker op. Het vraagt meer inspanning om de diabetes onder controle te houden en tegelijkertijd je gedachten bij het werk te houden en bij te leren. Het constant monitoren van je waarden vreet energie en wekt frustratie op. Dan denk ik wel eens: het leven zou toch zoveel makkelijker zijn zonder diabetes…

Je moet aan zoveel denken. Mijn rijbewijs is goedgekeurd en ook mijn autoverzekering is in orde. Mijn nieuwe werkgever heeft onmiddellijk aan haar verzekering laten weten dat haar nieuwe assistente Type 1 diabetes heeft met een aangepast rijbewijs, just in case. Er moet gedacht worden aan voldoende snelle suikers in de wagen alsook trage suikers. Het Tijdelijk Basaal patroon wordt heel vaak gebruikt nu, zowel om hypo’s tegen te gaan als om hypers te counteren (niet altijd met succes, jammer genoeg). Het is ook geen exacte wetenschap. Met hoeveel % moet je je basaal patroon verhogen/verlagen en voor hoe lang? In welke situaties kan je hypo’s verwachten en wat doe je met aanhoudende hypers? Te fel corrigeren mondt sowieso uit in een resem hypo’s ; te weinig corrigeren laat je waarden veel te lang veel te hoog. Een evenwicht zoeken is niet makkelijk. Type 1 diabetes is niet makkelijk. Het is een constante zoektocht, blijven zoeken naar de juiste balans.

Zonder insulinepomp en Dexcom, zou ik deze baan niet aandurven. Moest ik insuline inspuiten met een pen, dan zou ik geen Tijdelijk Basaal patroon kunnen inroepen. Ik zou mijn insulinetoevoer niet kunnen stopzetten bij aanhoudende hypo’s en ik zou nog meer moeten rekenen om te weten hoeveel werkzame insuline er nog in mijn lichaam zit. Zonder de Dexcom, zou ik op de baan heel vaak aan de kant moeten staan om mijn bloedsuiker te prikken. Niet altijd evident. Wat doe je als je in de file staat en je kan niet meteen de pechstrook op? Door de Dexcom hoef ik alleen op de knop te drukken om mijn bloedsuiker en de trend van mijn suikerspiegel te kennen. Op die manier kan ik sneller reageren en inspelen op wat er gaande is.

De storm zal wel weer gaan liggen. Er zal wat tijd over gaan. Ik moet mijn nieuwe ritme nog vinden en leren hoe ik er best op inspeel. Ik heb tijd. Het is chronisch, juist?

Zoete groet,

Cathy