Je staat nooit echt stil, bij de organen in je lichaam, die je in leven houden en die ervoor zorgen dat alles op de achtergrond blijft draaien. Als een klok met radarwielen, sluit alles op elkaar aan. Elke schakel is belangrijk. Tot er een kink in de kabel komt. Tot er één radarwieltje van de rails glijdt, onherstelbaar. Het systeem is onderbroken, het lichaam schiet in paniek. Kortsluiting, geknetter. Wij weten nog van niets, maar daar binnen is het een ravage. Niets loopt nog zoals voorzien. Aan de buitenkant verandert er niets. Diabetes heeft zijn intrede gedaan en slaat wild om zich heen. Het vernuftig systeem laat het afweten.

Deze uitgedroogde gepelde biefstuk is een gezonde pancreas. Hij ziet er niet uit. Hoe zou de pancreas van iemand met diabetes er dan uit zien? Of zou daar uiterlijk ook geen verschil mee zijn? Ik vraag me af welk stukje in de pancreas verantwoordelijk is voor de aanmaak van insuline, welk stukje het bij ons niet meer doet.

Vandaag was mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever. Na 3.5 jaar gezorgd te hebben voor een kleine prinses, kan ik nu de helpende hand bieden aan een volwassen, actieve dame. Voor het eerst rij ik met een aangepaste wagen, een heuse Fiat Ducato. Immens groot, immense verantwoordelijkheid. Ik wist op voorhand dat ik mijn maaltijdbolus een beetje zou moeten verminderen, om hypo’s te vermijden. Mijn tas zat de avond voordien al klaar en was voorzien van extra blikjes cola en snacks. Onmiddellijk na mijn ochtendbolus, heb ik mijn Tijdelijk Basaal op mijn pomp verminderd tot 30% en dat voor 3u lang. Geen risico’s op hypo’s, das veiliger. Na een half uurtje op het werk, diende de 1e hypo zich toch al aan. Tijdelijk Basaal meteen op 0% gezet, voor 2u, en 4 wijngommetjes in mijn mond gepropt. Liever iets te hoog nu, dan voortdurend hypo’s.

Spannend, die eerste rit op de baan. Zoveel spiegels, een achteruitrijcamera, automatische versnelling, een GPS die ik niet gewoon ben en Mevrouw naast mij in haar elektrische rolwagen. Ze heeft er vertrouwen in, ik zie het. Ik ook, maar ik vind het ook een beetje eng. Uit voorzorg drink ik al mijn eerste blikje cola leeg, want de pijl op mijn Dexcom geeft een schuine daling aan, ook al staat mijn basaal af. Het is niet overdreven druk op de weg en ik ben rustiger nu, maar de pijl trekt niet recht, laat staan dat ze stijgt. Een tweede blikje cola wordt opengetrokken en de Dexcom ontvanger zit inmiddels tussen mijn benen zodat ik regelmatig kan checken met een eenvoudige druk op de knop. Na een rit van 150 km, heb ik ook nog een flesje van 250 ml cola achterover geslaan om te eindigen met 171. Vandaag corrigeeer ik niet vanaf 150. Mijn HOOG grens op de Dexcom heb ik verzet van 150 naar 180 mg/dl.

Middaguur. Tijd voor de maaltijd. Ik help mijn werkgever en vraag me af, wanneer ik zal eten. Wanneer moet ik mijn maaltijdbolus toedienen, wetende dat ik toch 45 min op voorhand wil bolussen maar onwetende over wanneer Mevrouw me nodig heeft? Wikken en wegen, telkens opnieuw. Ik moet een nieuwe routine vinden. Het duurde enkele weken bij Poppemie, eer ik wist wanneer ik mijn maaltijden kon eten en wanneer ik moest bolussen. Ik werk opnieuw als PAB-assistente (Persoonlijk Assistentie Budget), maar de opdracht wordt helemaal anders ingevuld. Boeiend! Verrassend. Nieuw. De diabetes blijft. Die gaat overal mee, maar laat zich wel van een andere kant zien. Als je werkt als PAB, heb je niet te maken met vooroordelen rond de diabetes. De werkgever is begripvol, weet wat het is om te leven met beperkingen. Dat is een verademing. Ik voel me goed op mijn werk. Ik maak me geen zorgen dat mijn werkgever vreest voor afwezigheid omwille van het woord “ziekte” in suikerziekte. Een term die ik haat, maar die nog door heel veel mensen gebruikt wordt. Mensen die een of andere beperking hebben, moeten extra hun best doen op werkvlak. Nog meer inzet, nog meer aandacht, nog meer druk. Mijn PAB-werkgevers waren allemaal begripvol naar de diabetes toe. Ik kon het ook meteen zeggen bij de sollicitatie zonder dat mijn CV in de prullenmand werd gekieperd.

Mevrouw is aan het vergaderen. Het is mijn taak erop toe te zien dat ze veilig naar en van het werk geraakt en dat ik haar een helpende hand bied waar nodig. Tussendoor krijg ik een lichte ruimte voor mezelf, met een grote tafel en de koffiezet in de buurt. Wifi is voorzien en ik kan verder werken aan mijn blogs. Ze geeft me een seintje als ik nodig ben. Ik help haar zo discreet mogelijk, zonder haar werkomgeving te storen. PAB werk is wat ik graag doe. PAB werk is waar ik goed in ben. Na 6 j in the field, leer ik constant bij. Over mensen, over noden, over beperkingen en mogelijkheden, over mezelf. Ik leer relativeren en ik weet wat empathisch vermogen is. Empathie is niet gelijk aan medelijden. Empathie maakt je meer mens.

Nog 5u te gaan. Ik zuig op een suikervrij snoepje dat ik kocht in Parijs, begin september. Hetzelfde Parijs, waar zich vrijdag een verschrikkelijk drama voltrok. Zoals een dia-collegaatje altijd zegt: elke dag is een cadeautje. Zelfs met diabetes.

Zoete groet,

Cathy