Het klinkt verschrikkelijk als je het zo leest: van doodstraf naar levenslang. Toch is dit realiteit. In 1922 kreeg voor het eerst een persoon met Type 1 diabetes insuline toegediend. Daarvóór werden PmD’s (Personen met Diabetes) op een zeer strikt suikervrij dieet gezet en ook dat was geen oplossing. Soms stierven deze mensen de hongersdood. Een andere keuze was er toen niet. Het strikt suikervrije dieet kon je leven nog een beetje rekken, maar zonder die broodnodige insuline, haalde je het niet.

Leonard Thompson, een 14-jarige jongen uit Canada met Type 1 diabetes, kreeg als allereerste de insuline toegediend. Hij herwon zijn krachten en het verloren gewicht kwam weer aan zijn botten te zitten. Leonard was op stervensna dood. Dit experiment liet hem nog iets langer leven. Al snel daarna volgden nog meer experimenten en tegen 1923 had de firma Eli Lilly hun eerste insuline op de markt.

Insuline is een redmiddel in die zin, dat we het nodig hebben als onze pancreas niet langer insuline toelevert. Zonder insuline kan je niet in leven blijven. Ook al beweeg je goed, eet je gezond en doe je er alles aan om de diabetes de baas te blijven. Zonder insuline gaan wij dood. Insuline is geen genezing. De doodstraf werd omgezet in levenslang. Dankzij de insuline kunnen wij een betrekkelijk goed leven leiden. Insuline is onze levenslijn, maar het kan ook een wapen zijn. Insuline toedienen is geen exacte wetenschap. Je moet zelf goed nadenken over de hoeveelheid insuline die je wenst toe te dienen, waarbij je rekening moet houden met zoveel factoren: startwaarde voor de maaltijd, aantal grammen koolhydraten in de voeding, vet en vezels in de voeding, bereidingswijze van de voeding, beweging na de maaltijd, ziekte, stress, werk of geen werk, je gewicht, insulineresistentie of niet, .. Het zal je dan ook niet verbazen dat fouten al snel gemaakt worden. Fouten, die soms drastische gevolgen kunnen hebben. Elke gelukte maaltijdbolus die eindigt in een voortreffelijke waarde na de maaltijd, is mooi meegenomen. Hypers of hypo’s na de maaltijd geven je echter geen goed gevoel en kunnen aanvoelen als falen. Er zijn maar weinig aandoeningen waarbij de persoon zelf zoveel inspraak heeft in de toediening van de medicatie. Elke dag opnieuw afwegen hoe je de insuline gaat toedienen, op welk tijdstip, op welke plaats en met welke gevolgen. Levenslang. Voor altijd. Chronisch. Denk je niet dat we toe zijn aan genezing?

Zoete groet,

Cathy