Vroeger stonden die bezoekjes om de 4 maanden ingepland. Nu spreken we eerder over 1x om de 7 – 8 maanden. Ook de bezoekjes aan mijn diabeteseducator schieten er een beetje bij in. Een tijd terug, vertelde ik nog aan mijn endocrinoloog, hoe blij ik was met mijn educator. Hoe ze steeds weer mijn pomp wist bij te stellen, me voorzag van tips & tricks, me oppepte als het even niet ging. Hij reageerde daarop door te zeggen: de beste educator/dokter, is diegene die er voor zorgt dat je zoveel mogelijk zelf in handen neemt. Ik was daar toen niet zo blij mee. Ik had mijn educator echt nodig. Ik rekende op haar advies en haar jarenlange ervaring, om aanpassingen te doen in mijn insulineschema. Het is ook allemaal niet eenvoudig en soms wil je de verantwoordelijkheid delen met een ander, omdat fouten maken desastreuze gevolgen kan hebben.

Sinds de aanschaf van mijn Dexcom, kan ik de bezoekjes aan mijn dvk (diabetesverpleegkundige) en endo op één hand tellen. De mails naar de UZ diabeteshotline zijn blank. Meter en pomp worden nauwelijks nog uitgelezen. Heb ik er de brui aan gegeven? Doe ik mijn best niet meer? Of heb ik de diabetestouwtjes wat losser hangen?
Diabetes heb je elke dag en elke dag is anders. Alvast toch bij mij. Het regime van elke dag op hetzelfde moment eten en een vast aantal koolhydraten per maaltijd, was nooit aan mij besteed. Ik wou geen leven zoals in een rusthuis. Het zal best zijn dat rust, reinheid en regelmaat een heel goede diabetesregeling garandeert, maar het past zo niet bij wie ik ben. Ik hou heel erg van koken en bakken, op elk uur van de dag. Ik eet ontbijt wanneer ik honger heb en niet om 8u zoals voorgeschreven in mijn richtlijnen. Mijn lunch bestaat zelden uit 3 volkoren boterhammetjes met minarine en een flinterdun plakje kaas met 3% vet. Ik hou van pasta, ik hou van gebak en ik hou vooral van gevarieerd eten. Uit eten gaan staat maandelijks een paar keer aangekruist in mijn agenda en die maaltijden zijn niet altijd even diabetesvriendelijk. Er komt ook al eens een glas wijn bij en een Latte Macchiato sla ik niet snel af. Wat zou mijn arts er van denken, moest ik hem voor elke maaltijd of etentje buitenshuis, contacteren om te vragen, hoeveel insuline ik nodig had, op welke manier ik die moest toedienen, hoeveel grammen koolhydraten die 2 stukjes brood bevatten en wat dat glas wijn ’s nachts als effect zou hebben? Zou mijn dvk nog een leven hebben, moest ik haar opbellen of mailen voor elke hypo of hyper?

Die doktersbezoeken moeten er zijn en ik sta er ook op om jaarlijks een uitgebreide checkup te krijgen. Het bepalen van mijn HbA1c waarde is belangrijk, maar voor mij minder belangrijk dan wat ik zie op de Dexcom. Elke dag is anders, elke week is anders, elke maand is anders. Mijn basaal patroon heb ik zelf getest en goed bevonden. Koolhydraten tellen schiet er soms bij in, omdat er schuine of rechte pijlen op mijn Dexcom staan, waardoor het bolusadvies toch geen waarde heeft. Vaak schat ik gewoon in hoeveel eenheden insuline ik nodig heb om een maaltijd te verwerken. Ik zou het mezelf zoveel makkelijker maken door me te houden aan die vaste, steeds terugkerende maaltijd op vastgelegde uren. Maar wie zou ik zijn, als ik voor die makkelijke weg zou gaan? Ik ben niet jouw bezit, diabetes. Ik wil mijn leven leiden zoals het voor mij waardevol is. Ik wil volop kunnen genieten van koken en bakken en lekker eten en tafelen. Elke dag leer ik bij. Mijn D-vrienden staan open om hun ervaringen te delen. Zij hebben diabetes, net als ik. Anders, want zij zijn zij en ik ben ik. En ook dat is OK.

Zoete groet,

Cathy