Uiteraard kan je als PmD een mooie carrière najagen. Er zijn hier en daar wel een paar uitzonderingen. Piloot worden bijvoorbeeld was geen optie (maar dat was het zonder diabetes ook al niet), treinbestuurder is uitgesloten (nah, niets voor mij) en hoogtewerker zou wel heel riskant zijn (bungee jumping staat ook niet meer op mijn bucket list – had ik trouwens al gedaan voor mijn diagnose. Zie je wel? Stel niet uit wat je…). Het duurde bij mij wel een tijdje eer ik de juiste richting voor mezelf had gevonden.

In 2001 werkte ik als bediende bij een zelfstandige ondernemer en daarnaast als begeleidster in de plaatselijke Buitenschoolse Kinderopvang. Op 12 juni 2002 werd Type 1 diabetes vastgesteld. Ik had net mijn baan als bediende opgezegd om voltijds aan het werk te gaan bij de Kinderopvang. Dat was buiten de diagnose gerekend. Mijn contract werd niet verlengd en ik moest op zoek naar ander werk. Boosheid, frustratie, verdriet om wat niet meer mogelijk was, maar evenzeer deuren die zich openden naar nieuwe kansen. Ik bleef niet bij de pakken zitten en ik besloot een heel andere weg in te slaan.

Als PAB’er ben je persoonlijk assistent voor een persoon met beperkingen. Ondertussen heb ik al verschillende mensen mogen bijstaan in het dagdagelijkse leven. Heel verrijkend en het houdt je ook met beide voeten op de grond. Je leert relativeren en je bent dankbaar voor wat er mogelijk is. Parttime werken was voor mij een bewuste keuze. Ik wou ook nog tijd hebben voor mijn gezin, mijn vrienden, het diabetesforum en voor mijn passie Koken en Hoge Hakken. De resterende tijd had ik nodig om te recupereren en extra tijd vrij te maken voor mijn diabetes.

De uren die ik doorbracht met het kleine meisje waar ik voor zorgde, brachten me over het algemeen rust. Het gebeurde wel vaker dat ik op het werk het Tijdelijk Basaal Patroon in mijn insulinepomp moest gebruiken. Rust = minder behoefte aan insuline. Uiteraard was het niet altijd even rustig en kwamen er vaak heftige emoties aan te pas. Ondertussen wist ik al dat emoties bij mij grote schommelingen kunnen veroorzaken. Zoals die bewuste dag op het werk, waarbij mijn bloedsuiker kelderde en er een 47 met een dubbele pijl naar beneden op het schermpje verscheen. Ik kon het me absoluut niet permitteren om buiten westen te gaan op het werk, daar ik alleen instond voor het kleine meisje dat me nodig had. Er moest dan ook zo snel mogelijk ingegrepen worden. Cola is de boodschap. Soms sloeg de paniek me wel eens om het hart, maar er was nog geen enkele situatie geweest waarbij ik mezelf of de kleine meid in gevaar had gebracht. Je moet je eigen grenzen kennen en weten wat je best doet om de hypo te verslaan.

Na zo’n akelig moment, nam ik Poppemie op schoot en hield ik haar handje in de mijne. We zaten dan samen even op de bank en rustten wat uit, van wat geweest was. Ik vertelde haar dat ik te laag stond, maar dat ik weer OK was. Ik wist niet of het haar iets uitmaakte wat ik vertelde, maar het bracht mij tot rust en we sloegen wel vaker zo’n praatje. Zij had niet gekozen voor haar aandoening, ik niet voor de mijne. We begrepen elkaar en samen waren we sterk. Je hoort wel vaker, dat je eerst zelf medische problemen moet hebben om andere personen te kunnen bijstaan. Wij tweetjes vormden alleszins een bijzonder team, 3.5 jaar jaar lang.

Bedankt dat ik jouw assistente mocht zijn. Bedankt, dat jij mijn assistente was.

Ter nagedachtenis aan Poppemie. Het ga je goed, kleine meid. Until we meet again ❤

Zoete groet,

Cathy