De radio speelt op de achtergrond en ik hoor het monotone geluid van de wasballen in de droogkast, die de handdoeken heerlijk zacht kloppen. De honden slapen in hun mand, de kat geeuwt zo opvallend, dat ik in zijn keel kan kijken. Mijn vriendin stuurt me een appje en ik stuur haar terug, dat ik deze morgen een beetje emotioneel was, onderweg naar mijn werk. Op de anders ozo drukke baan, was het nu onbehaaglijk stil. Weinig auto’s kruisten mijn pad. Mijn oog viel op een spandoek langs de weg: HOU VOL! met een groot geel hart er bij geschilderd. Een beetje verder zag ik een tweede spandoek waar in het rood stond: ZORG VOOR MEKAAR en bij het derde spandoek: WE OVERWINNEN DIT!, stonden de haartjes op mijn armen recht. Ik kreeg de brok in mijn keel niet meteen weggeslikt en moest even kuchen. Kuchen, iets wat vroeger zo nonchalant gebeurde, maar waar je nu fronsende blikken voor krijgt en terecht.
Net voor ik de deur van mijn auto openmaak, ontsmet ik nog even snel mijn handen. Mijn collega heeft de voordeur reeds open gezet en neemt een paar stappen terug. Ze ziet er moe uit. Het weegt op ons allemaal. Ik zet de maaltijden die ik thuis bereid heb, in een tas op de grond. We maken oogcontact. Ik praat nog even kort met mijn werkgeefster, die om het hoekje komt piepen. Ze houdt afstand, zoals het hoort. Dit is ons nieuwe leven. We moeten voortaan iedereen zien als een potentiële vijand. Ze zeggen dat minstens 70% van de bevolking besmet zal worden. Er vallen doden, teveel doden. Heel af en toe een kind, al is dat eerder uitzonderlijk. De meeste mensen die het niet overleven, zijn ouderen. Vanaf 65+ hoor je bij de ouderen… Er sterven jongere mensen, sportieve mensen, zonder onderliggende medische problemen, ook al zijn de sterfgevallen meestal oudere mensen met een eerder gekende gezondheidsproblematiek. Zelfs deze oudere mensen zijn geliefd, zijn er niet klaar voor. Niet op deze manier, niet zo bruusk, niet zo alleen.

Ik haal nog een fles ontsmettende handgel op bij de apotheek. We praten met elkaar vanachter een plastic scherm. Hij draagt zijn mondmasker en in mijn hoofd vraag ik me af of de elastiekjes pijn doen aan zijn oren. Er zit plastic bescherming over de betaalautomaat. Er is nog een klant, maar die wacht nog even buiten. Ik ben blij met de automatische deuren, iets wat me eerder nooit is opgevallen, ook al zijn ze er altijd geweest. Een beetje beduusd rij ik verder naar huis, de kortste weg. Veilig binnen onze eigen muren. Denk ik. Hoop ik.

Het is een akelige tijd, een vreemde tijd. We zijn dit niet gewend. Mijn laptop staat nog open en ik check mijn agenda. Alle afspraken zijn geschrapt. Onze reis naar New Orleans, waar we heel erg naar uit keken, zal niet doorgaan, ook al hebben we zo’n nood aan een beetje partnertijd en ontspanning.
Plots realiseer ik me, dat ik helemaal niet zo sociaal ben als ik altijd dacht. Ik ben graag thuis, ik ben graag alleen. Mezelf bezighouden is nog steeds geen probleem. Ik, die altijd van dag tot dag leef en weinig toekomstplannen maak, denk na over de toekomst. De media gonst elke dag door en corona is hot. Ik wil het niet horen en toch zet ik het volume wat hoger. Dit is groot, dit gaat de hele wereld aan en het komt steeds dichter. Ondertussen kent iedereen wel iemand die besmet is. De kinderen komen niet naar huis en blijven zoveel mogelijk binnen. We helpen ze waar we kunnen.

We passen ons aan. Het heeft even geduurd, voor iedereen snapte, dat #blijfinuwkot niet overdreven was. Mijn tripjes naar de supermarkt zijn nu beperkt tot 1x per week. Het saldo op mijn bankrekening vaart er wel bij. Er moet geen benzine getankt worden en ik mag zonder problemen tot ’s middags in pyjama rondlopen. Niemand die het ziet. Maar als het ook maar even kon, dan had ik nu graag een reset button gehad. Een fast forward had ook gekund, maar liefst van al, had ik nooit geweten wat een pandemie was.

Hou vol! We overwinnen dit! Zorg voor mekaar! We komen hier door, echt waar. We zullen moeten inbinden en nederig zijn en aanvaarden wat we niet kunnen veranderen. Het leven zal voortaan anders verlopen. We zullen dankbaarder zijn voor kleine zaken, minder zeuren over pietluttigheden, onze medemens meer waarderen. Na regen komt zonneschijn, altijd. Ook na hevige onweren. Daar moet je in geloven. Dat doe ik ook.

Zoete groet,

Cathy