Ik verschoon onze jongste dochter. Vanuit de woonkamer roept onze 2-jarige peuter dat ze me nodig heeft. Ik vraag haar om een beetje geduld te hebben. Ze moppert en geeft niet op. Geduld, meisje, geduld, ik kom zo!
Verleden week vierde ik mijn 17e diabetesverjaardag – diaversary zoals dat zo mooi heet in het Engels. Ik, die bij mijn diagnose aan de arts vroeg, wat ik moest doen om van die diabetes af te geraken. Ik, die dacht dat, eens ik mijn spuitjes zou zetten zoals voorgeschreven, alles onder controle zou zijn. Niets was minder waar: diabetes is een echte uitdaging. Dat is het minste wat je er kan van zeggen.
Ik weet al een hele tijd dat insuline niet zo snel is als ons wordt voorgehouden. Het moet toch al zo’n 10 jaar zijn, dat ik mijn insuline ruim op voorhand toedien, om maaltijdpieken te voorkomen. Ik kijk dan ook altijd heel vreemd op, dat er mensen zijn die pas insuline toedienen na de maaltijd en dan toch nog goeie waarden blijken te hebben. Dat zou mij dus nooit lukken. Mijn koolhydraten worden veel sneller opgenomen dan de insuline zijn piek kan bereiken. Sinds ik aan het loopen ben, wordt het steeds duidelijker, dat een prebolus van 45 min voor mij echt pure noodzaak is, wil ik mijn maaltijdpieken tot heuveltjes ombuigen. “Dan doe je dat toch gewoon?”, hoor ik wel vaker. Ja hoor… natuurlijk… makkelijk zat. Niet dus… Heb je dat al eens geprobeerd? Wanneer je van het werk thuis komt met een knorrende maag en je nog 45 min moet wachten om aan tafel te mogen gaan? Mensen zonder diabetes kunnen gerust nog eerst een kleine knabbel nemen maar ook voor die kleine knabbel heb ik insuline nodig, 45 min op voorhand. Ik betrap mezelf er dan ook vaak op, dat ik al snel zeg: de 45 min zijn op, ik ben er helemaal klaar voor, phoe!
Ik heb alarmpjes in mijn telefoon gezet. Eentje om 11u, waarbij de melding: kleine prebolus staat. Eentje om 11u15 voor de rest van de bolus. Eentje om 12u, dat me aanmaant dat het nu tijd is om aan tafel te gaan en eentje om 12u15 om te zien of de bolus effectief zijn werk doet en mijn waarden nog niet beginnen stijgen zijn. Want dan moet ik in principe al een kleine correctie bijgeven, die pas 45 min later zijn werk zal beginnen doen. Heel vaak heb ik daar niet het geduld voor, maar de alarmpjes helpen me wel om in te zien dat 15 min wachten echt geen 45 min wachten is. De grafieken maken me dat ook wel duidelijk, want als ik Alpen op mijn scherm zie, dan betreur ik weer dat ik niet gegaan ben voor het Heuvelland.
Ik vraag mijn peuter of ze haar speelgoed wil opruimen voor we aan tafel gaan. Ze antwoordt niet en ik vraag het nog eens. GEDULD, mama, GEDULD!!
Het is nooit mijn sterkste kant geweest…
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Cathy, zo lang voor de maaltijd de bolus toedienen is voor mij echt niet mogelijk of geld dit alleen voor jou systeem? Gewoon een vraag naar jou. Vroeger gaf ik mijn bolus pas na de soep en doe dit nu ook al voor de maaltijd. Wat doe ik daarmee? Kan je mij daarin helpen wat het beste voor mij zou zijn? Als ik de laatste keer op controle geweest ben was alles aan de betere hand, maar wat maakte ik allemaal mee, wat daar ook mee te maken heeft en heb dit wel aan de verpleegster en dokter vertelt en zeiden dat dit belanrijk is voor hen, omdat ze dan wisten van waar de oorzaak was.
Ik probeer van echt mijn best te doen en doen moedig verder en dit met een lieve en hartelijke groet van jou diabetisch vriendin die blij is van op jou te mogen rekenen
LikeLike
Dag lieve Nicole
De prebolus is afhankelijk van persoon tot persoon. Je kan eens met je team overleggen of het voor jou interessant kan zijn je bolus iets vroeger te geven als je maaltijdpieken te hoog zijn.
Zoete groet
Cathy
LikeLike