Ik kan de slaap niet vatten. Het zweet parelt op mijn voorhoofd. Ik ben bang. Bang voor nachtelijke hypo’s. Bang dat ik niet meer wakker word.
Bang dat ik ’s nachts veel te veel zal doorstijgen en ik in de ochtend opsta met keiveel dorst en torenhoge waarden.
Bang dat mijn HbA1c me nog maar eens zal teleurstellen, bang voor de reactie van mijn dokter en van de mensen die zo dicht bij me staan.
Bang voor het nageslacht, dat ook zij kans maken op T1 diabetes.
Bang voor naalden, bang voor de complicaties waar je dokter je mee om het hoofd slaat.
Bang dat er vragen komen als mensen mijn insulinepennen zien.
Bang om iets nieuws te eten, niet wetend wat de koolhydraten met mijn waarden zullen doen.
Bang voor alweer een nieuwe opname omdat het niet goed met me gaat.
Bang om mijn kind met T1 af te zetten in de kinderopvang, bang om als alleenstaande ouder alle verantwoordelijkheden alleen te moeten dragen.
Bang om nieuwe mensen te leren kennen, bang om een relatie aan te gaan. Bang. Zo bang.

Angst kan beklemmen, verdoven, je tegenhouden om een volwaardig leven te leiden. De angst wordt groter en leidt tot een paniekaanval, waarbij je keel wordt toegenepen, je hart veel te snel klopt en de misselijkheid je naar het toilet doet rennen. Het lijkt wel of het leven je ontnomen wordt en je denkt dat het einde in zicht is. Dat deze angst gerelateerd is aan T1 diabetes, is niet meteen iets waar je aan denkt.

Een chronische aandoening is altijd aanwezig en dat kan best heftig zijn. Ook al heb je de ziekte een plaats gegeven in je leven en doe je elke dag je best om je waarden zo goed mogelijk binnen de marges te houden, het is er en het gaat niet meer weg. Naast deze gewaarwording ga je werken, heb je een gezin, studeer je en heb je een druk sociaal leven. Zoveel mensen rondom je, maar niemand die begrijpt wat het nu echt is. Je stopt je gedachten weg, wil er niet aan denken, doet alsof ze er niet zijn. En dan knapt de lijn. Je bent op, je kan niet meer. Het licht gaat uit en je benen willen niet meer. De hartkloppingen worden erger en de paniek neemt het van je over. Je kan dit niet meer alleen: je hebt hulp nodig.

Psychologische opvang als je een chronische aandoening hebt, is geen overdreven luxe. Er zijn hier ook gedeeltelijke terugbetalingen voor voorzien. Relaxatietherapie, mindfullness, psychotherapie of een zelfhulpgroep: er zijn altijd manieren die bij jou passen en die jou kunnen helpen de paniekaanvallen tegen te gaan. Denk niet dat je niet serieus zal worden genomen. Je bent niet alleen, je bent geen unicum. Zoveel mensen samen met jou, die weten wat je doormaakt, die je angsten herkennen. Jij hebt de sleutel om die paniekaanvallen te stoppen. Jij bent de persoon die hulp kan zoeken. Praat erover. Wacht niet tot je volgende afspraak bij je team, als dat nog 4 maanden duurt. Je lichaam geeft signalen en een burnout ligt op de loer. Zorg goed voor jezelf en geef jezelf de kans om te rouwen, te helen en beter in je vel te zitten. Je bent geen aansteller. Je bent bang.

Zoete groet,

Cathy

Praat met ons mee via de Facebookpagina van Aan Tafel met Type 1 diabetes.