Mag het een beetje minder?

Toen ik de blog over de diabetes burnout van Ronnie las, moest ik even gaan zitten. Wat een verhaal. Daar word je toch wel stil van. Maar o zo herkenbaar. Ik zeg wel vaker, dat perfectionisme een symptoom van T1 diabetes is. We moeten ook zoveel en liefst dan ook nog zo goed mogelijk. Je gewicht moet goed zijn, je waarden moeten zo vaak mogelijk tussen de marges zitten, dat HbA1c moet lager en ook als het al laag is, kan het nog lager. Je moet ervoor zorgen dat je zo min mogelijk kans loopt op die akelige complicaties en zorg er zeker ook voor dat je niet te veel hypo’s hebt, want die zijn ook weer niet goed op lange termijn. Maar zorg vooral wel dat je bloedsuikerwaarden praktisch hetzelfde zijn als die van iemand die geen diabetes heeft… Oja, en vergeet niet om de 3 dagen je infuusje te wisselen en hoe zat dat ook weer met die lancetjes? Vernieuw je die echt ook elke dag?

Perfectionisme. Het sluipt erin. Is het de T1 diabetes die het aanwakkert of zat het er altijd al en wordt het alleen maar erger door de diagnose? Ik ben het ook lang geweest, die perfectionist. De diabetes maakte dat er niet makkelijker op. Ik kreeg mijn HbA1c niet onder de 8.5% en dat maakte me best verdrietig, want ik deed echt wel mijn best. Het streven naar perfecte waarden is er voor een groot stuk uit want het maakte me niet echt happy. Wat ik ook deed: niet alleen ik vond dat het beter kon, dat vond mijn diabetesteam ook. Er waren altijd wel opmerkingen dat het beter kon en vaak kregen die de bovenhand en ging ik naar huis in mineur, met weinig zin om terug te gaan voor verdere opvolging. Dat, terwijl we eigenlijk allemaal een diploma verdienen. Verleden week schreef ik een blog over Loopen, over DIY (Do It Yourself). Vergeet niet dat we allemaal elke dag DIY-en. Elke dag opnieuw, moeten we onszelf bewijzen en elke dag opnieuw bepalen we zelf hoeveel koolhydraten we eten, hoeveel insuline we toedienen, wanneer we beter sporten en wanneer het tijd is voor rust. Eigenlijk best bizar, dat we ons zo laten meeslepen door dat altijd-beter-willen-zijn. Het is een beetje toxic zelfs en misschien ook wel verslavend. Kon ik maar onder die 8.5% komen… wordt plots: ik wil onder de 7.5% en onder de 7% en dan liefst onder de 6.5%.

Er is veel reactie gekomen op de Loop-blog. Ik ben me heel bewust dat Loopen niet voor iedereen weggelegd is. Het overgrote merendeel van de mensen met T1 diabetes verkiest pennen boven een insulinepomp, laat staan dat ze toegang hebben tot CGM. Dat betekent ook dat het merendeel van de mensen voorlopig nog niet (of nooit) zal gaan Loopen, hoe graag ze dat misschien ook willen. Want wie wil dat nu niet, die kans om een systeem te hebben dat voor een deel de last van je overneemt en de kans op complicaties vermindert? Zijn deze mensen dan niet goed bezig? Hebben ook zij niet de beste intenties? Uiteraard wel. Vandaar dat jullie allemaal een medaille verdienen of op zijn minst een rapport A+. Dat rapport, dat evenzeer een plaatsje verdient op de muur, naast de diploma’s van onze behandelende artsen. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft niet elke dag flatlines te hebben op je grafiek. Je hoeft niet. Je. Hoeft. Niet.

Zoete groet,

Cathy

10 gedachtes over “Mag het een beetje minder?

  1. Zo herkenbaar. Zo herkenbaar zelfs dat dat perfectionisme/stress op gebied van men diabetes en van mijn job er heeft voor gezorgd dat ik even thuis zit. Time out! Mijn waarden deden hun goesting en mijn fut om voor me te zorgen was weg. Nu moet ik vooral voor mezelf uitmaken hoe ik hier verder mee moet. Andere job kiezen, hulp zoeken op gebied van stress,…?

    Like

    1. Dag Lieve

      bedankt voor je reactie. Zorg maar even goed voor jezelf nu. Onderschat het hebben van een chronische ziekte niet. Je hebt het recht om te bekomen en even alles goed te overdenken. Een andere job kan je goed doen, relaxatietherapie werkt helend, praten met lotgenoten kan je kracht geven om door te gaan. Je krijgt alvast een warme knuffel.

      Zoete groet,

      Cathy

      Like

      1. Dag Lieve

        ik hoop dat er een manier komt waarbij lotgenoten elkaar op een fijne manier kunnen treffen. Je mag altijd een oproepje lanceren via mijn FB groep, als je op zoek bent naar een diacollegaatje om mee te praten.

        Zoete groet,

        Cathy

        Like

  2. Prachtig beschreven Cathy en ja, zorgverleners zijn vaak “ Diabetes politie”, familieleden ook …. maar de persoon met DM die is pas streng voor zich zelf, soms zo streng dat hij/zij het niet kan volhouden. Moraal van het verhaal, bepaal jouw doelen zelf samen met het diabetesteam maar zorg dat je zelf aan het roer zit! Wat denk je?

    Like

      1. Goede avond Cathy, ik kan het niet laten om ook te reageren op uw log. Ik herken mij daar ook helemaal in en weet wat dit allemaal kan meebrengen wat niet altijd leuk is.Met het sterfgeval van mijn zus was mijn suiker helemaal ontregeld en heb naar de verpleegster een mail gestuurd en geschreven wat er met mij gaande was en wat ik erbij vragen wilde, dat ik daardoor twee sensors had verspeeld en daar echt eerlijk wilde in blijven en vroeg of er een doos mocht afgehaald worden wat dan ook gebeurd is? Cathy, ook ik ben iemand die het roer zelf in handen wil nemen en houden en zelf de kapitein wil zijn over mijn en daar echt op sta.Dit is heel belangrijk in ons leven van elke dag en vraagt veel tijd en aandacht. Dit heb ik er zeker voor over en een diabeet kent echter zijn eigen lichaam. We moeten moedig verder doen door zelf aan het stuur te blijven staan en het roer in handen te houden en door zorg te dragen voor ons zelf en voor de andere mensen met diabetes.
        We doen moedig verder en geloof in zeker in dat we er helemaal niet alleen voor staan want als diabeet wordt er een hechte groep gevormd die voor elkaar opkomen en voor elkander zorgen. Cathy dit met een zoete groet en een dikke knuffel van jou diabettvriendin Nicole

        Like

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.