Mijn man heeft diabetes, al heel lang. Hij praat er niet zo graag over en vindt het moeilijk dat ik dat wel wil. Ik wil dat het goed met hem gaat en ik wil weten of hij OK is. Hij zegt dat het zijn diabetes is en dat ik dat moet accepteren. Hij wil me niet belasten. Maar is er dan niets wat ik kan doen?

Ik lees het berichtje een paar keer opnieuw. Ik ken de dame niet, haar man evenmin. Maar het verhaal is herkenbaar. Diabetes heb je nooit alleen, hoe hard je ook je best doet om het jouw ziekte te maken. Er zijn mensen rondom je, die met je begaan zijn en die je willen bijstaan zodat je er niet alleen doorheen moet. Kan jij hulp toelaten? Of heb jij die aanmoediging juist heel erg nodig?
Wil jij je partner met diabetes graag helpen? Dit zijn mijn tips.

Luister. Luister zonder te onderbreken of zonder raad te geven, tenzij je daar om gevraagd wordt. Ook al heb je het al tig keer gehoord: luister. Soms wil je partner gewoon gehoord worden en is dat voldoende.

De kleine mini-blikjes frisdrank, de Mars-repen in de kast, letterkoekjes op de meest onmogelijke plekken, plakkerige snoepjes in hartvormige doosjes: blijf er af. Dit is hypo-materiaal en enkel te gebruiken door de persoon met diabetes. Ja, we weten dat we best druivensuiker innemen bij een hypo en het daar bij laten en nee, zo eenvoudig is het niet. Geef er geen commentaar op en blijf er af. En als je echt heel erg je best wilt doen? Vul af en toe de voorraad aan en ruim de lege wikkels en gedeukte blikjes na een hypo met vreetbui gewoon op. P.S. zorg ook voor noodgeval-extraatjes in jouw en haar/zijn auto en nachtkastje: het zal je in dank afgenomen worden.

Maak een kast leeg, zodat het diabetesmateriaal overzichtelijk en netjes kan opgeborgen worden. Niets zo vervelend als op zaterdagmorgen tot de constatatie komen dat je geen pompkatheters met lijnen meer hebt. Voorzie een kleine lade om voorschriften in op te bergen. Af en toe checken of er nog voldoende insuline in de koelkast zit en of er nog pennaaldjes genoeg zijn: je bent een topper.

Wees niet jaloers op de gesprekken en uitstapjes met lotgenoten. Zij weten wat het is. Hoezeer jij ook je best doet om diabetes te begrijpen: je hebt het niet en we zijn daar ook blij om. Als wij samen iets doen, dan kunnen we over andere dingen praten.

Maakt je liefste gebruik van CGM? Negeer de alarmen dan niet en zorg zeker ’s nachts voor een wakend oor als je weet dat de ander nogal “doof” blijkt te zijn voor de alarmen. De alarmen zijn er niet zomaar en CGM is geen gadget. Heeft je partner geen toegang tot CGM, wees dan extra alert voor signalen wanneer er alcohol gebruikt wordt, tijdens autoritjes, gedurende de nacht.

Als je partner aangeeft, dat een dutje zeer welkom zou zijn na die uitputtende bloedsuikerrollercoaster, accepteer dat dan en maak wat tijd vrij om voor jezelf iets te doen (of om de keuken op te ruimen of boodschappen te doen). Die hypo’s en hypers zijn ook echt slopend en soms kan je gewoon niet anders dan je ogen dicht doen.

Hypo’s en angst voor hypo’s kunnen een spelbreker zijn in bed. Ook het dragen van een pompje of CGM kan er voor zorgen dat er minder zelfvertrouwen is. Hypo’s kunnen er voor zorgen dat je partner zich niet helemaal kan laten gaan, omdat het lichaam zorgt dat je alert blijft voor wat er gaande is. Wees niet teleurgesteld. Er zijn 365 dagen in een jaar.

Laat je partner zoveel mogelijk zelf de diabetes regelen. Jij bent in de eerste plaats partner, geen verzorger. Je kan mee op consultatie als je partner dat wenst, zodat je weet wat de ziekte inhoudt, hoe een pompje werkt, wat de bloedsuikerwaarden betekenen. Het is fijn als je weet hoe je kan helpen als zaken verkeerd lopen. Maar het blijft de diabetes van je partner. Zelfstandigheid is belangrijk. Tenslotte is het onze ziekte en moeten wij er 24/7/365 mee omgaan, ook als jij er niet bent. Als wij te afhankelijk zijn van jou, lukt het ons niet als jij er niet bent. En dat kan heel beklemmend aanvoelen. Stimuleer ons tot zelfzorg. Houden van is loslaten.

Vergelijk ons niet met andere mensen met diabetes. Zaken als: toch vreemd dat bij Annie alles zo vlot gaat en zij geen last heeft van hypo’s? Of: het zou toch beter zijn moest je een pomp gebruiken zoals Cindy dat doet… Diabetes is heel individueel, we zijn allemaal anders. Wat werkt voor Annie en Cindy, werkt misschien niet voor David of misschien is het iets wat later kan overwogen worden maar nu niet van toepassing is. Kiest je partner er voor om CGM te gaan gebruiken, maak je dan niet druk om die sensor op diens lichaam. Het is een hulpmiddel, net zoals een bril of steunzolen dat zijn.

Liefde. Onvoorwaardelijk. In goede en slechte tijden. Voortaan met diabetes, met hoogtes en laagtes, humeurschommelingen, vermoeidheid, energiedipjes en hilarisch lachen tijdens hypo’s. Onthou de schitterende momenten waarop je partner plezier heeft in het leven, superblij is met jou, een ontzettend goede en verantwoordelijke ouder is voor jullie kinderen en een prima collega op het werk kan zijn.

Zoete groet,

Cathy