Je kan er niet meer omheen. In deze wereld waar egoïsme steeds hoger in het vaandel gedragen wordt, is het altijd fijn om te zien dat er nog heel wat mensen zijn die met plezier iemand anders blij maken. Zomaar. Niet omdat ze die persoon kennen (of misschien juist wel) of omdat ze rijk zijn, maar omdat ze spulletjes hebben waar ze zelf geen nood meer aan hebben en die met veel liefde doorgeven aan iemand die ze beter kan gebruiken. Pay it forward dus.

Je kent het misschien uit Amerikaanse social media berichten, waar mensen een koffie of een maaltijd betalen in een eetgelegenheid voor iemand die dat nodig heeft. Een totale vreemde. Iemand waar je geen band mee hebt, maar waar je van weet, dat het met veel liefde zal ontvangen worden. Ik zag laatst iemand die voor haar huis een kledingrek neergeplant had, waaraan dikke winterjassen, sjaals en mutsen hingen. Voor daklozen of voor mensen die het niet breed maar wel koud hebben. Jassen, die anders in de kast blijven hangen wegens niet meer modieus of omdat je de verkeerde maat hebt gekocht.

Waarom dit principe niet toepassen voor mensen met diabetes? Ik krijg af en toe glucosemeters, teststrips, sensoren, priknaaldjes (oja, zoveel priknaaldjes dat ik me soms eens afvraag of jullie ooit wel priknaaldjes vervangen?) en soms ook wel eens een afgedankte insulinepomp. Het zou zonde zijn die in de kast te laten verstoffen, daar heeft niemand wat aan. Dus ik ga op zoek naar mensen die er beter gebruik kunnen van maken. Ten tijde van Hurricane Katrina in de Verenigde Staten, heb ik wat materiaal verstuurd om de lokale mensen met diabetes weer even vooruit te helpen. Maar we moeten het zover niet zoeken. Ik zie het als een moderne kettingbrief, maar dan wel een leuke, waar de ontvanger en de gever allebei blij van worden.

Dat mensen er kunnen zijn voor elkaar, zonder te weten wie die ander is, dat vind ik heel erg mooi. Een reikende hand bieden, zonder daarvoor iets terug te vragen, omdat je weet dat diabetes geld kost en dat onze gezondheid op nummer 1 hoort te staan. Heb jij ook zo’n pay it forward verhaal of heb je veel spulletjes waar je eigenlijk geen blijf mee weet omdat je overgestapt bent van pennen naar een pomp of omdat je een ander merk pomp gekozen hebt en je nog heel wat “oud” pompmateriaal liggen hebt: laat van je horen! Insuline kan jammer genoeg niet doorgegeven worden, omdat het op een specifieke temperatuur bewaard moet worden en we die garantie niet kunnen bieden en insuline ook op voorschrift verdeeld wordt. Denk er eens over na en doe zoals de Japanse Marie Kondo: ruim je kasten op en bedank de spullen die je niet meer nodig hebt. Geef ze een nieuw leven en tover een glimlach op jouw gezicht en dat van de ontvanger. En op het mijne. Want ik vind jouw gebaar top!

Zoete groet,

Cathy