Het was altijd al mijn droom geweest, om naar de USA te trekken als au pair. Mijn moeder was er niet voor te vinden en deed er alles aan om me van het idee af te brengen. Maar ik was vastbesloten en na mijn opleiding als kleuterleidster, pakte ik mijn koffers en vertrok ik zonder omkijken voor een jaar naar het land van mijn dromen. Een zorgeloze tijd, heel veel eerste-keer-ervaringen (waaronder benji-springen) en een warm nest om in thuis te komen. Het joodse gezin waarin ik tewerkgesteld was, lag me nauw aan het hart en dan vooral de jongste zoon, Levi*. Hij was 5, zijn broertje Michael* enkele jaren ouder. We liepen vaak hand in hand naar de kleuterschool en ik maakte ’s middags zijn lunch voor hem klaar. Het afscheid viel me zwaar en ik miste de kinderen enorm, eenmaal terug in België. Heel af en toe had ik nog contact met de ouders en kreeg ik een update over de kinderen.

Ik had deze mail niet verwacht. Mijn kleine Levi, het 5-jarig jongetje, ondertussen een jongeman van 19, kreeg een diagnose die niemand had zien aankomen. Of ik enig idee had wat T1 diabetes was, vroeg de vader me in zijn bericht. Mijn ogen werden vochtig. Niet Levi, niet dit gevoelig jongetje met het grote hart voor dieren en de natuur. En of ik wist wat T1 diabetes was. Ik had namelijk zelf ook de diagnose gekregen, amper 4 jaar daarvoor. Mijn Amerikaans gastgezin was daar nog niet van op de hoogte. Levi had het moeilijk. Of ik hem eens kon mailen? Misschien dat hij wel met mij wou praten?
Het werd een korte mail, zonder meer. Het was te lang geleden. Of te moeilijk. Of beide. Ik bleef het gezin volgen, maar kon Levi niet bereiken. Het verliep moeilijk en Levi raakte van het goeie pad af, terwijl zijn ouders evenementen organiseerden ten voordele van genezing voor T1 diabetes.

Oh lord, won’t you buy me, a Mercedes Benz
My friends all drive Porsches, I just make amends
Worked hard all my lifetime, no help from my friends
Oh lord, won’t you buy me, a Mercedes Benz

Ik hoor dit lied op de radio en denk meteen terug aan Levi. Elke avond voor het slapengaan, luisterden we naar Janis Joplin, voor hij in zijn slaapzak voor de slaapkamerdeur van zijn ouders ging liggen. Ik besluit Levi een berichtje te sturen. Het duurt enkele dagen, maar ik krijg bericht terug. Hij is blij verrast en de berichten gaan over en weer. Hij stelt het goed. Ondertussen heeft hij 12 jaar T1 en gebruikt hij een pompje en CGM. We lachen, wisselen tips uit en blikken terug op wat geweest is. We gaan vaker contact zoeken, beloven we elkaar. Mijn kleine jongetje…

Zoete groet,

Cathy

*De namen in mijn blog zijn voor privacy redenen gewijzigd.

Ben je op zoek naar meer info over T1 diabetes of wil je andere mensen leren kennen die weten wat het is om te leven met T1 diabetes? Praat dan met ons mee op de Facebookpagina van Aan Tafel met Type 1 diabetes.