Toen ik 4 jaar na mijn T1 diagnose overstapte van insulinepennen naar een insulinepomp, had ik geen idee wat ik daar moest van verwachten. Mijn beeld van een pomp zo groot als een rugzak, leek al snel heel vertekend te zijn. Mijn kleine Deltec Cozmo pompje was schattig en paste perfect in mijn broekzak. Niet langer minstens 5 spuitjes per dag (mijn Lantus werd opgesplitst in een spuit ’s morgens en eentje ’s avonds), maar om de 3 dagen een nieuwe katheter in de buik. Wat me heel wat prikjes uitspaarde, maar wat ook voor een nieuw element zorgde: 24/7 een pleister op mijn buik. Nu, 12 jaar later, heb ik niet alleen die pleister op mijn buik die in verbinding staat met mijn pomp door middel van een silicone lijn, maar ook een sensor, die ervoor zorgt dat ik niet langer in mijn vinger hoef te prikken om mijn glucose te weten. Ook die sensor zit er altijd, want 6 jaar geleden heb ik ervoor gekozen om mijn Dexcom continue te dragen. Een lichaam met 2 vreemde objecten erop vastgekleefd, zal voor iemand die niet vertrouwd is met diabetes, vast bizar lijken. Zelf zie ik het niet meer, het voelt ook totaal niet vreemd meer, het hoort gewoon bij mijn lichaam. Geloof je me als ik zeg, dat ik die rariteiten zou missen, moesten ze er plots niet meer zijn?

Het is tijd om mijn Dexcom te wisselen. Alles ligt klaar op het werkblad in de badkamer en een Dexcomwissel betekent automatisch ook een nieuwe pompkatheter. Eentje zonder lijntje, want de insuline moet nog niet vervangen worden. Mijn waarde is nog iets te hoog en ik geef een kleine bolus voor ik mijn pomp afkoppel en de katheter verwijder. Het bad vult zich met lekker veel geurig schuim en heet water.
De zachte doch rauwe stem van Garou rolt uit de speaker en de kaarsjes geven de badkamer een gedimd licht. Ik hou me voor om mijn volgende katheter aan de andere zijde te zetten (maar ik weet nu al, dat ik toch weer de rechterzijde kies… sorry).

Daar sta ik dan. Poedelnaakt. Geen toestellen, geen pleisters, just me. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. De omlijning van de sensor is te zien op mijn arm, een klein puntje toont waar de katheter op mijn buik zat. Misschien moet ik bij mijn volgende kappersbeurt weer gaan voor chocoladebruin? Ik zie er moe uit, mijn gezicht voller dan anders. Ik probeer me in te beelden hoe ik er uit zag, voor ik diabetes kreeg. Het lukt me niet. Mijn gewicht was hetzelfde, dat weet ik wel, maar mijn lichaam zag er allicht anders uit: jonger, strakker, geen sporen van naaldgebruik. Het warme water slokt me helemaal op. Automatisch voel ik onder water toch nog even waar de sensor en katheter normaal zitten. Ik geniet van dit fijne moment, het moment om vrij te zijn.

Zoete groet,

Cathy