Het is volle maan. Ik moet nog 3 weken wachten. Mijn vliezen zijn gebroken maar ik heb geen weeën. Niets is klaar. Ik pak snel wat spullen bij elkaar en we rijden rustig naar het ziekenhuis. De weeën worden opgewekt en na 1x pushen ben je er al, zo gaaf, zo klein, zo donker. We zijn 23 en 27 en nog geen 10 maanden samen. 

Eén maand na mijn pilstop ben ik zwanger, voor de tweede keer. Met een bijna 2-jarige in huis, is het druk. Onze keuze om zelf voor de kinderen te zorgen, maakt me blij en ik neem rust waneer het mogelijk is.
Mijn dikke buik die altijd zo prompt naar voor priemt, is ingevallen als een soufflé. Ik voel je niet. De dokter zegt dat het te vroeg is, dat ik nog 3 weken moet wachten. Ik kan niet wachten, de ingezakte soufflé baart me zorgen. Ik wil het weekend niet afwachten en beslis om de bevalling te laten inzetten. De weeën worden opgewekt en pas bij de geboorte zien ze de navelstreng rond je kleine nekje. Het was een goede keuze om niet te wachten. Je bent helemaal af en je ziet er prachtig uit.

Niet alle vrouwen zulle deze vollemaanmomenten kennen, bewust of onbewust. Nog geen dertig jaar geleden kregen vrouwen met T1 diabetes te horen, dat ze nooit kinderen zouden krijgen. Te gevaarlijk, niet doenbaar. Verdriet, ongeloof, boosheid, teleurstelling. Jaloezie ten opzichte van vrouwen die een kinderwagen voortduwen. Afgunst van kleine armpjes rond de nek van een mama die ze aanbidden. Boosheid op de diabetes.. Tranen.

De tijden zijn veranderd. Er is veel meer mogelijk, maar het blijft een uitdaging, om zwanger te zijn met T1 diabetes. Het vergt veel inzet en moed en doorzetting, om je HbA1c laag genoeg te krijgen maar ook te houden. Vaak word je aangemoedigd om een insulinepompje en CGM (Continue Glucose Monitoring) te gebruiken, om je waarden zo stabiel en laag mogelijk te houden maar toch ook hypo’s te vermijden. Omdat het belangrijk is voor dat kleine wondertje. Omdat het belangrijk is voor jou. Er is stress en druk in dat jaar waarin je groen licht hoopt te krijgen. Je wilt geen risico’s lopen op zwangerschapscomplicaties en je overweegt elke hap, elke dosis insuline die je neemt. Het wordt een risicobevalling. Dat is standaard bij aanstaande mama’s met T1. Je bent voorbereid. Is dat zelfs maar mogelijk? Wie houdt je in de gaten en wie monitort je bloedsuikers? 

Ze is geboren. Heel gewenst en langverwacht. Ze is prachtig en haar naam klinkt als muziek in de oren. Het waren stressvolle maanden en de druk enorm. De stress heeft plaats gemaakt voor emotie, voor een ongekende liefde, voor onzekerheid, voor respect voor je liefste die je helpt waar hij kan. Maar ze is er. En ze is perfect. 

Ik kende geen zorgen tijdens mijn zwangerschappen. Ik had geen diabetes, geen ongemakken, geen stress. Er was tijd om te rusten, er was mijn man die me hielp als ik die hulp kon gebruiken. Met diabetes gaat dat net iets anders. Niets dan respect voor jullie, die de stap zetten om nieuw leven te brengen. Niets dan respect voor jullie, die de keuze maken om jullie leven een andere invulling te geven. Niets dan respect voor jullie, die ongewild hun droom niet kunnen of mochten waarmaken. Alleen maar respect. 

Zoete groet,

Cathy

Praat met ons mee en leer andere mensen met T1 diabetes kennen via de Facebookpagina van Aan Tafel met Type 1 diabetes.
Volg me ook op Instagram onder dezelfde benaming.