De wachtzaal zit vol. Ik tel de stoelen. Er zijn niet genoeg stoelen voor het aantal patiënten aanwezig. Sommige mensen staan recht in de gang, eentje zit op de grond met de rug tegen de muur. Telkens de voordeur opengaat, moet iedereen samentroepen om nog meer mensen binnen te laten. De gefronste wenkbrauwen en boze blikken volgen elkaar op, bij het zien van het grote aantal voorgangers. De deur slaat dicht en iedereen verzucht. De radio is oud en hij kraakt, maar hij overstemt ook het geluid uit het kabinet van de dokter. Ik kijk rond en probeer me te herinneren wie na mij binnenkwam. Ik heb geen idee wie ik moet nemen als richtlijn voor: ik ben de volgende. De tijdschriften op het tafeltje in het midden van de te krappe wachtzaal, weerspiegelt het aantal aanwezigen: te veel. Ik ga van de ene bil op de andere zitten, kruis mijn benen, probeer ze te strekken zonder iemand anders te raken.

Nog 2 wachtenden voor mij. Het spreekuur zou eigenlijk al afgelopen moeten zijn. Er komen nog steeds mensen binnen. Een koffietje zou me smaken, een koekje erbij mag ook, maar dan alleen als het de insuline waard is. Ik ben nogal kieskeurig op dat vlak. Heel even komt het in me op, dat ik misschien beter een andere huisarts zoek, eentje die op afspraak werkt en die niet zo heel erg populair is. Maar al even snel ebt die gedachte weer weg. Een warrige krullebol met guitige pretoogjes steekt zijn hoofd naar binnen en de brede glimlach zorgt ervoor dat ik rechtsta. Mijn stramme benen willen niet meteen mee, maar zijn hand op mijn schouder is uitnodigend. Hij leunt achterover in zijn stoel en zegt dat ik er goed uitzie. Ik weet wel beter. Ik ben moe. Heel erg moe. Hij zet zijn vingertoppen tegen elkaar en vraagt: hoe gaat het met jou? Lukt het een beetje? Je bloedresultaten zijn goed, maar dat hoef ik jou niet te vertellen. We kennen elkaar nu 16 jaar. Hij is meegegroeid in het diabetesverhaal en zag onze kinderen opgroeien tot prachtige jongedames. Hij hoeft mijn dossier niet te raadplegen om te weten dat ik begin oktober antibiotica gekregen heb voor die hardnekkige hoest. Hoe het op mijn werk gaat? Of ik het wel red? 

Zijn wachtzaal zit nog bomvol. Zijn spreekuur is allang voorbij en er staan hem nog heel wat thuisbezoeken te wachten, voor zijn avondspreekuur begint. Hij is de kalmte zelf, jaagt zich niet op. Hij luistert.. Hij luistert.. Hij luistert.. En hij begrijpt. Hij weet, hoe het met me gaat.

Zoete groet,

Cathy