Wie me kent, weet dat ik totaal niets heb met voetbal of met sport in het algemeen. Ik ben allicht de meest onsportieve persoon met diabetes die je kent. Ben al blij dat ik weet waarom voetbalteams verschillende outfits dragen, maar wat het spel betreft? Daar kan ik je maar heel weinig over vertellen.

Dinsdagavond, alweer een avond WK op de buis. Iedereen vertrekt vroeger naar huis van het werk, want dit is een belangrijke match voor de Belgen. Ook de Nederlanders supporteren met ons mee. Haal de popcorn en het bier maar boven en zorg dat je klaar zit. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ik hou helemaal niet van voetbal, maar het samenhorigheidsgevoel is blijkbaar groot. Zou ik?

Ik zit klaar. Ik kijk wiens haarsnit leuk zit en probeer namen te bedenken bij de spelers van het Belgische elftal. Die grote donkere kerel vind ik wel wat hebben! Lukaku dacht ik? Hij schijnt ook heel goed te zijn.  Ik vind die wel leuk om naar te kijken en ik krijg er zelfs lol in. Eerste teleurstelling voor mij, wanneer hij van het veld moet.

Om de haverklap krijg ik foto’s doorgestuurd van volledig uitgedoste supporters, met de Belgische driekleur op hun gezicht en vlaggetjes in de hand. Ik heb enkel de cover voor rond mijn glucosemeter, die verraadt dat ik stilletjes meejuich voor onze Rode Duivels. Maar ik laat mijn patriotisme even naar boven komen en schuif mijn laptop half opzij om de match tegen Frankrijk te aanschouwen. Het geschreeuw en de vreugde die samenhoort met voetbal, raakt me en de stress van deze wedstrijd, laat mijn waarden pijlsnel de hoogte ingaan. Zou ik deep down toch een beetje supporter kunnen zijn? Ik weet dat stress sowieso voor hoge waarden zorgt bij mij en geef alvast een extra dosis insuline ter correctie. Het ziet er niet goed uit voor onze Rode Duivels. Frankrijk speelt niet, maar vormt één muur en de Belgen kunnen er niet onderuit: goooooooooooooaaaaaaaaaaaaaaaaaal! maar dan wel voor Frankrijk. Ik voel de massale teleurstelling van de Belgen. Het is voorbij: 1 – 0. Wat een jammerlijke wedstrijd, als je ook maar van een wedstrijd kan spreken. Weg sfeer, weg amusement. De hoge waarden blijven nog een hele tijd hangen.

Voetbal is niet mijn ding, nog steeds niet. Maar ik had ze toch graag zien winnen, die Rode Duivels. En ik steek mijn tong uit naar de Fransen: die Rode Duivels cover blijft gewoon nog zo lang mogelijk rond mijn meter zitten. Nèh!

Zoete groet,

Cathy