Ik heb geheel onverwachts een extra Dexcom G5 zender teveel. Daar de zender al opgestart is, loopt zijn levensduur van 120 dagen af en moet ik hem zo snel mogelijk aan iemand anders overdragen. Ik denk na en overloop mijn diacollegaatjes die zelf de kost voor hun CGM moeten ophoesten. Sabine betaalt al enkele jaren zelf de rekening voor haar Dexcom en ik mag mijn extra zender doorgeven. Met alle plezier wordt die naar Sabine opgestuurd. Het pay it forward principe is me niet onbekend en ook bij mensen met diabetes wordt dit wel eens toegepast. Wie materiaal over of teveel heeft, geeft het door aan een ander die tekort komt. Zomaar, omdat we net zo goed elkaar kunnen helpen (bedankt CC, voor jouw bijdrage deze maand).

Sabine en ik spreken af voor een lunch meeting. We hebben elkaar al 2 jaar niet gezien en het is fijn om weer eens aan tafel te zitten. De diabetes brengt ons toch altijd weer samen en we tetteren er op los. Veel schade in te halen blijkbaar. Het restaurant sluit en wij zetten onze babbel verder op een andere locatie. Al snel raken we aan de praat met nog een T1 collega die samen met zijn vrouw de zaak is binnen gekomen.
Sabine moet er vandoor en ik ga nog even bijpraten met Koen en zijn lieve vrouw. Diabetes is overal. Diabetes maakt geen onderscheid. Ik voel me een groentje vandaag, met mijn bijna 16 jarige diaversary: Sabine heeft 38 jaar T1 en Koen deelt al 57 jaar lang zijn leven met deze chronische aandoening. Er worden tips gewisseld en er volgt een Dexcom – Libre vergelijking. Zijn vrouw vertelt me over hoe zij de diabetes ervaart in hun relatie en hoe ze hier als pril koppel destijds mee om gingen. Ze laat me het reserveblikje cola in haar handtas zien en hij legt uit waarom hij zijn Libre sensor altijd op de rechterarm plaatst (zodat zijn vrouw zijn BG kan bepalen tijdens het autorijden). Ik zie de liefde tussen deze twee mensen en ben dankbaar dat hij iemand gevonden heeft die hem zichzelf laat zijn maar tegelijkertijd ook voor hem zorgt.

In mijn ooghoek zie ik een dame naar ons toekomen. Ze vraagt of ze even mag tussenbeide komen. Ze zegt dat haar waarde nu 170 mg/dl (9.4 mmol) is en ze vraagt of ze die avond nog wel iets mag eten? Ze is geboeid door onze sensoren en Koen aarzelt niet om haar de scanner te tonen. Ook al heeft deze mevrouw T2 diabetes, ook zij heeft interesse in de sensor en ze wil net als ons, haar waarden binnen de marges houden. Ik zie tranen blinken in haar ogen. Ze voelt dat we haar begrijpen, dat we snappen hoe moeilijk diabetes kan zijn. Dat we iets delen, wat we niet kunnen delen met mensen die geen diabetes hebben. Ik wil haar een knuffel geven, maar ik weet niet hoe. Het enige wat ik kan doen, is haar het vertrouwen geven dat ze nodig heeft om door te gaan en erkennen dat het niet makkelijk is. Er is nood aan gesprek, nood aan steun en educatie. Deze dame krijgt te horen dat ze haar best moet doen, maar hoe doe je dat met een minimum aan informatie? Ik besef nog maar eens, hoeveel “geluk” we als persoon met T1 diabetes hebben, dat we meer educatie krijgen en dat er meer begrip is voor dit type dan voor mensen met T2, die nog al te vaak met de vinger gewezen worden.

Of ik er al eens aan gedacht heb, om hier professioneel mee bezig te zijn? Tuurlijk wel. Diabetes is niet alleen mijn chronische aandoening, het is ook een groot deel van mijn leven. Het is zo belangrijk om mensen te kennen die weten wat je doormaakt. We hebben onze dokters en educatoren nodig, maar we mogen niet vergeten dat een chronische ziekte niet enkel iets medisch is. Het heeft ook een enorme impact op ons welzijn. Die babbels onder elkaar doen deugd, de herkenning is geruststellend. Ook voor partners van personen met diabetes is dit van onschatbare waarde. De man, die liefdevol zijn hand op haar arm legt en zijn vrouw bedankt, voor haar zorg en haar inzet. Ik word daar een beetje melig van. Het doet me wat, elke keer opnieuw. Ook dit is pay it forward: het doorgeven van je eigen positieve energie aan anderen en hen laten voelen dat ze goed bezig zijn, dat ze een medaille verdienen voor elke dag met diabetes. In een wereld waar je alles kan worden wat je wil: word een steun voor anderen. Heb begrip voor elkaar en spreek wat vaker af met mensen die jouw positiviteit of schouder kunnen gebruiken. Heb jij nood aan een dia-buddy? Laat van je horen. Je hoeft hier niet alleen door. Ik hou van jullie x

Zoete groet,

Cathy

Ik zie jullie terug op mijn Facebookpagina.
Leer andere mensen kennen die net als jij diabetes hebben.