Net na mijn diagnose, 13.5 jaar geleden, heb ik besloten om vooral in het heden te leven, niet te veel vooruit te denken en niet te treuren om wat geweest is en nooit meer terug komt. We kunnen het verleden niet veranderen, we kunnen de klok niet terugdraaien. Ik kon niets gedaan hebben om de Type 1 diabetes te vermijden. Ik kan de toekomst niet inschatten, niet voorspellen. Er zijn geen zekerheden, geen beloftes dat er geen complicaties komen. Vandaar mijn beslissing om te doen wat binnen mijn macht ligt en er het beste van te maken, elke dag opnieuw. Elke dag is een nieuwe dag, een nieuwe kans, een nieuwe mogelijkheid.

Op de Dexcom bekijk ik elke avond net voor het slapengaan de grafiek van mijn dag en ik kan je verzekeren: elke dag is compleet anders, diabetesgewijs maar ook qua invulling voor mezelf. Mijn nachten zijn beter dan ooit. Veel stabieler, veel rustiger. Vaak flatlines en minder hypo’s dan in mijn beginperiode met de Dexcom. Het vermijden van koolhydraten en maaltijdbolussen na 20u, speelt daar een grote rol in. Die flatline kan ik nog een beetje doortrekken tot de middag, als ik kies voor een koolhydraatarm ontbijt. Ik leer uit mijn grafieken, pas aan, maak fouten, trap opnieuw in dezelfde val en sta weer op. Mensen zijn gewoontedieren en gewoonten leer je niet zo gauw af. Chips na 20u kunnen zo lekker smaken. Een handjevol chips heeft niet zoveel gevolgen op mijn bloedsuiker als het leegeten van de hele zak. Soms wint de goesting het van het verstand. Hoe meer koolhydraten je eet, hoe meer insuline je nodig hebt en hoe groter de foutenmarge wordt. Bij het inspuiten van 2 eenheden insuline heb je minder risico op hypo’s dan bij het inspuiten van 10 eenheden. Vooral ’s nachts kan dit heel vervelend zijn.

Mijn grafieken vertonen meestal scherpe pieken. Dat is een beetje eigen aan mijn regeling. Snel omhoog, maar even snel weer omlaag. Terwijl ik vroeger vaak urenlang hoog bleef staan. Tijdig bolussen en wachten tot mijn startwaarde < 85 mg/dl is, is ideaal maar helaas niet altijd haalbaar. Ook dat vertaalt zich in mijn grafieken. Wat vandaag perfect leek te lukken, kan morgen helemaal anders uitdraaien. Je kan alleszins niet zeggen dat diabetes saai is.

Ik kijk terug en ik zie wat er goed ging en wat er beter kan. Ik geef mezelf een schouderklopje omdat ik toch elke dag opnieuw mijn best doe. Jullie zijn allemaal kanjers, enkel en alleen al omdat een chronische ziekte hebben geen lachertje is en enorm veel energie vergt. Geef jezelf eens wat vaker een applaus.

Zoete groet,

Cathy