Mijn kameraad lacht er altijd mee, als ik het heb over mijn automatische piloot-avonturen. Hij kan niet begrijpen hoe ik – zonder mezelf daar bewust van te zijn – mijn pomp bedien, hypo’s oplos, mijn Dexcom alarmen aanpas en verder slaap. Ik begrijp het zelf ook niet. Is het routine? Is het de geruststelling, dat mijn Dexcom over me waakt?

Deze automatische piloot-verhalen doen zich ’s nachts voor. Meestal wanneer ik in diepe slaap ben en onverhoopt een hypo krijg. Mijn Dexcom alarmeert me, maar ik word niet “wakker”. Ik reageer wel op het alarm, door de bevestigingsknop (ja, ik heb je gehoord Dexie) in te drukken. Ik reageer door een blikje cola open te trekken en leeg te drinken of duik in de doos Maria koekjes die op mijn nachtkastje staat. Soms stel ik zelfs het Tijdelijk Basaal patroon in op bv 0% voor 1u. Ik draai me om en slaap verder.

Bij het ontwaken, voel ik kruimels in bed. Ik zie een leeg blikje op mijn nachtkastje staan en Hubby zegt dat hij die nacht mijn Dexcom alarm gehoord heeft. Het zegt me niets, zelfs niet vaag. Een terugblik op de Dexcom ontvanger, toont aan dat ik inderdaad te laag stond gedurende de nacht. Via de software heb ik achteraf de Gebeurtenis van ’s nachts ingevuld: het brood betekent dat ik op dat moment een hypo opgelost heb met voeding.

Diabetes doet soms vreemde dingen met je.

Zoete groet,

Cathy