Ondertussen al 13 jaar geleden, maar bij mij nog vers in het geheugen: je hebt Type 1 diabetes mevrouw. Heb je jouw valies mee? Je moet enkele dagen in het ziekenhuis blijven..

Alles was nieuw, niets was nog hetzelfde. Er stond me een totaal ander leven te wachten. Weg onbezorgdheid, weg spontaniteit. Toen besefte ik nog niet wat voor een impact Type 1 diabetes op je leven kan hebben. In één klap moet je heel veel nieuwe dingen leren: vingerprikken om je bloedsuiker te bepalen, bloedsuikerwaarden leren interpreteren, insuline inspuiten in buik en bovenbeen, anders en bewuster leren omgaan met voeding, doktersbezoeken inplannen in je reeds drukke agenda (ik had toen 1 voltijdse + 1 deeltijdse baan, we waren ons huis aan het verbouwen en hadden twee kleine kinderen), bezoekjes aan de diabetesverpleegkundige (dankuwel Marietteke, voor de manier waarop je me opving en me steeds opnieuw uitleg gaf – ik koester onze foto samen), discussies met de diëtiste (nee, ik was niet bereid om elke dag op hetzelfde tijdstip te eten en elke dag gekookte aardappelen en boterhammen met light confituur te eten, sorry daarvoor), aanvaarden dat je voortaan met een chronische aandoening (ik weiger nog altijd het woord “ziekte” of “patiënt” te gebruiken) door het leven moet. Het is een proces, een weg die je moet inslaan. Een weg met veel zijpaadjes en ook soms een weg met doodlopende straatjes. Een weg met ronde punten en een weg waarbij eenrichtingsverkeer soms de enige keuze is. Maar ook een weg met verrassende paden, een weg die ook andere mensen bewandelen en waarbij je niet alleen de baan op moet.

Ik had een passie: koken en bakken. Het baarde me zorgen, dat ik een totaal andere richting zou moeten inslaan. Mijn oma had type 2 diabetes en was dol op marshmallows. Ze wist helemaal niet hoezeer die haar bloedsuiker beïnvloedden. Destijds waren er geen glucosemeters beschikbaar en insulinespuiten waren groot en eng. Ik wist niets over type 1 diabetes en had me nooit eerder druk hoeven te maken over wat voedsel met je doet en hoe belangrijk je pancreas is. Een les die je heel snel moet leren, eens de diabetes zich ongevraagd op je pad begeeft.

Dertien jaar later.. het lijkt lang maar het is niets in vergelijking met de 30 jaren op het palmares van enkele vriendinnen die dezelfde aandoening delen. Het lijkt lang, maar het is niets in vergelijking met de woorden: chronische aandoening oftewel voor altijd.

Ik wil graag samen met jullie dit pad op gaan. Mijn passie is nog steeds koken en bakken en daar is nu diabetes bij gekomen. De beide combineren is niet altijd makkelijk, maar ik geef niet op. Ik wil samen met jullie aan tafel, met Type 1 diabetes. Eet je mee?

Zoete groet,

Cathy