Of ik het zie zitten om een 2-tal uurtjes te babysitten op een meisje van 6 met T1 diabetes? Ja duh, tuurlijk wel! Ik ken Marie en mama Sara nu al een tijdje en het zijn twee kanjers. Marie is een superenthousiast meisje met brede interesses en een hart voor dieren. Ze weet als geen ander hoe ze met katten en honden moet omgaan en zij laten zich ook heel gewillig door haar oppakken.

Marie en ik hebben al eens samen cupcakes gebakken. Nu ben ik bij hen thuis uitgenodigd en ik krijg meteen een megaknuffel. Marie is al volop aan het praten, terwijl mama Sara nog wat uitleg geeft. Zelf diabetes hebben, is natuurlijk wel een voordeel als je een jong meisje met T1 onder je hoede krijgt, maar ondertussen weten we allemaal dat diabetes heel persoonsgebonden is. Jezelf prikken of iemand anders prikken, daar zit toch wel wat verschil op. Tot straks mama! Wij redden het wel samen!

Al snel komt Marie op schoot zitten met het boekje dat ze nog moet lezen. We lezen samen en ondertussen scan ik haar arm om te zien hoe de suikertjes het doen. Aan de lage kant, dus tijd om wat snelle suikers in te nemen. Waar ik 4 druivensuikers nodig heb voor een hypo, heeft dit kleintje nog genoeg aan 1 stukje. Marie verwoordt nog niet dat ze laag staat, dus ik besluit haar heel regelmatig te checken. Zo regelmatig dat ik allicht om het kwartier de reader bovenhaal. Tijd om de pyjama aan te trekken, de tandjes te poetsen en nog eens te scannen. Hmhm… nog steeds te laag. Ik besluit nog een dextro te geven en een half glaasje melk. Marie weet heel goed wat moet gebeuren en we overleggen samen. Bedtime kiddo!

Nog geen kwartiertje later: zou alles OK zijn? Zijn de waarden al gestegen? Hoe kan mama ook maar een uurtje op haar gemak zijn? Ik ga opnieuw checken. De bloedsuiker is nog steeds te laag en Marie kan niet slapen. Uit eigen ervaring weet ik, dat ik ook niet in slaap geraak als mijn bloedsuiker nog te laag is, dus ik geef haar nog een druivensuikertje en een extra kus. Ik blijf nog een beetje bij haar op de kamer en streel haar rugje. Ik zou kijken naar Down the Road op tv, maar heb nog niet echt kunnen volgen. Ik denk aan Marie, ik denk aan mama, die voltijds werkt en elke dag haar kind moet toevertrouwen aan derden. Denk maar aan de juf, grootouders, ouders van kindjes die bij Marie in de klas zitten en haar uitnodigen op een verjaardagsfeestje. Ik pink een traantje weg uit mijn ooghoek. Zo oneerlijk… waarom moeten kinderen getroffen worden door iets waar ze nooit om gevraagd hebben? Hoe moeten ouders dit plaatsen en elke dag zoveel moed verzamelen om hun kind los te laten? Het knijpt mijn keel dicht.. mijn Dexcom alarm gaat af en waarschuwt me voor een hypo, die met volle kracht op me afkomt. Maries mama zet elke nacht meerdere keren haar wekker. Slaapdronken moet ze Maries bloedsuiker checken, elke nacht opnieuw, elke nacht meerdere keren, hoe moe ze zelf ook is. Uitslapen zit er niet in. Niet als Marie bij haar is, maar ook niet als Marie bij haar papa is, want diabetes laat je nooit los, je bent er altijd mee bezig: heeft ze wel haar glucosemeter bij? Wanneer moet haar pomp opnieuw gevuld worden met insuline? Is er nog genoeg tijd om Emla-zalf aan te brengen, zodat de huid verdoofd is voor er een katheter wordt gezet? Is de dextro aangevuld in haar rugzakje? ’s Morgens kan je niet even snel een ontbijtje op tafel zetten terwijl je jezelf klaar maakt om te gaan werken. Koolhydraten moeten afgewogen en uitgerekend worden, insuline moet bepaald en gedoseerd worden, activiteit van die dag moet ingecalculeerd worden. Er moet toezicht worden gehouden zodat de koolhydraten niet blijven liggen op haar bord, om hypo’s uit te sluiten.

Zou je niet eens heel hard willen roepen, als het je teveel wordt?
Zijn er mensen die snappen wat je elke dag doorstaat?
Je houdt zoveel van dit kleine mensje en je zou zo alle leed van haar willen overnemen als het kon. Maar je moet toezien hoe ze elke dag opnieuw haar moed moet verzamelen om door te gaan en haar leven zo goed mogelijk te leiden. Je moet zelf positief blijven en je kind de kans geven om alles te kunnen doen wat ze graag doet. Je wilt haar het liefst heel dicht bij je houden zodat ze veilig is, maar je bent sterk genoeg om haar uit handen te geven, info mee te geven en je kind te vertrouwen. Het moet. Veel andere opties zijn er niet. Ze moet de kans krijgen om mee te doen met haar leeftijdsgenootjes, met de diabetes erbij.

Je zegt soms dat je naar me opkijkt, maar oh lieve Sara… wat kijk ik op naar jou. Wat een kracht, wat een moed, wat een oneindige liefde toon je voor je kleine meisje. Ze komt op de eerste plaats en daarnaast hou jij jezelf recht en doe je je werk met zoveel overgave. Je hebt niet de luxe om spontaan met een vriendin af te spreken en Marie bij een babysit te laten, omdat je niet in 5 min diabetes kan uitleggen. Op tijd aan tafel moeten, zodat Maries bloedsuiker niet te laag komt. Je verdient een medaille. Marie verdient een medaille. Diabetes is niet zomaar “een beetje suiker hebben”, het is keihard werken, elke dag opnieuw. ELKE DAG, 24/7.

Zoete groet,

Cathy