Het eerste jaar na mijn diagnose, had ik ze heel vaak. Ik herinner me nog heel goed, hoe mijn nachtkastje er ’s morgens uit zag, toen ik me nog maar eens laten overweldigen had door een nachtelijke boefkick. Overdag kon ik dat behoorlijk goed opvangen (ok, nog niet zo goed als sinds ik CGM gebruik), maar ’s nachts vond ik die hypo’s supereng en zou ik alles opgegeten hebben om maar van dat vieze gevoel af te komen. Het gevoel dat het leven uit je weg trekt bij een waarde onder de 40 mg/dl (2.2 mmol), vond ik zo eng, dat ik het ene na het andere in mijn mond propte. Je bleef eten tot je hart wat minder snel ging kloppen, je ogen wat helderder uit je kop keken en je mond toeplakte van de overdaad aan koolhydraten. Je wist, dat je in geen tijd veel te hoge waarden zou hebben, die je dan weer zou corrigeren met het risico op nog een hypo in de vroege ochtenduren. Vreselijk vond ik ze, die vreetbuien.

Nu heb ik ze dus nog heel zelden. Als ik ze heb, dan vecht ik er niet meer tegen. Ik laat het over me komen en neem ze voor wat ze zijn. Ik weet dat ze overgaan en dat ze niet te frequent gebeuren en als ze gebeuren, dat het beter is om de suikers in te nemen dan om knock-out te gaan.

Ik was met beide honden en de kat naar de dierenarts geweest. Netjes op tijd gebolust voor mijn avondmaal, maar blijkbaar toch minder gegeten dan voorzien (of een of andere reden, want tenslotte blijft het T1 diabetes en dan is elke reden goed).

Al tijdens de consultatie kreeg ik een eerste melding. Gelukkig heb ik altijd cola in mijn handtas en ik heb het flesje dan ook meteen soldaat gemaakt. Tijdens het naar huis rijden, kreeg ik opnieuw een dalingsalarm en ik draaide een tweede flesje cola open. En toen ging het de verkeerde kant op: 200 ml cola, 2 frikandellen speciaal met curry ketchup, 1 soldatenkoek, 1/2 potje Bicky burgeruitjes (bah, dat krijg ik dus normaal nooit door mijn strot) en een portie koekjes. Gewoon walgelijk. Ik voelde al meteen dat mijn waarden heel hard zouden gaan stijgen.

En dan heb je meteen ook spijt van wat je allemaal binnengespeeld hebt. In je hoofd begin je koolhydraten te tellen en af te wegen of je zou bijspuiten om die hoge waarden te laten zakken. Ik ben er heel voorzichtig in geworden, in dat corrigeren. Je wilt namelijk niet in een vicieuze cirkel geraken van hypo – hyper – hypo – hyper. Die vreetbuien zijn niet altijd te controleren. Ik had ooit een endo die me zei, dat ik daar mee moest stoppen. As if… soms is de nood in je lichaam zo hoog, dat je verstand niet meer mee kan en de remmingen volledig wegvallen. Dan ga je op overlevingsmodus en denk je alleen nog maar aan het opkrikken van die waarden.

Ik ruim mijn keuken op en maak komaf met de bewijzen van de boefkick. Het is voorbij. Ik heb de hoge waarden op hun top laten komen en heb afgewacht of ze al dan niet zouden zakken. Uiteindelijk toch voorzichtig gecorrigeerd. Het was een vermoeiend moment, maar ook dit hoort er bij. Ik ben allang blij en dankbaar, dat deze buien het onderspit moeten delven sedert de komst van CGM. Ik duim met jullie allemaal mee, dat de terugbetaling voor CGM niet te lang meer op zich laat wachten voor eenieder die er nood aan heeft.

Zoete groet,

Cathy