Ik grap wel eens, dat perfectionisme een symptoom van T1 diabetes is. Wanneer ik luister naar de verhalen van mijn T1-collegaatjes, hoor ik zo vaak dat perfectionisme de bovenkant krijgt. Het kan altijd beter, ook als dat HbA1c eindelijk gedaald is van 7.2% (55 mmol) naar 6.9% (51 mmol). Waar je jarenlang streefde om onder die 7% (52 mmol) uit te komen, ben je nu niet meer tevreden maar wil je een 6.5% (47 mmol) en dan liefst zonder al te veel hypo’s. Want hypo’s zijn niet goed. Hypers zijn niet goed. Schommelingen zijn niet goed. Je gewicht is niet goed. Teveel of te weinig koolhydraten: niet goed. Diabetes is niet goed.

Hoe hou je het vol, als perfectionisme in de top 5 staat van jouw karakter? Het lijkt me ontzettend moeilijk, om elke dag opnieuw de lat zo hoog te leggen. Wordt het van ons verwacht? Zijn de eisen redelijk? Is de aanpak wel OK en wat als je de druk niet aankan?

We moeten af en toe ventileren, een beetje stoom afblazen. Eens wat vaker iets voor onszelf doen waar we blij van worden en waar dat perfectionisme ons niet zo de das om doet. Ik herken dat perfectionisme, ik had het ook. Ik moest en zou die diabetes onder de knoet houden en mijn waarden zouden elke dag tussen de marges zitten (die marges waren toen nog een stuk breder dan wat ze nu zijn). De vreugdekreetjes werden overstemd door de teleurstellingen. Ik stelde mezelf teleur, mijn familie, mijn T1-collega’s, mijn dokter, mijn team.

Het is beter. Goed is beter. Goed is niet perfect, maar het is leefbaarder. Voor mij althans. Het betekent niet dat ik mijn best niet meer doe. Ik heb ondertussen al een paar endocrinologen bezocht op die 15 jaar in het veld en ze zegden allemaal hetzelfde: je bent er teveel mee bezig. Ik kaatste steeds de bal terug en vroeg hen hoe ik er minder moest mee bezig zijn: de ene dag koolhydraten tellen en de andere niet? Enkel bolussen voor de maaltijden en niet voor tussendoortjes? Geen 8x per dag meten, maar 4x? Het contact met mijn T1-collegaatjes op een lager pitje zetten? Ze moesten me allemaal het antwoord schuldig blijven.

Ik denk dat ik er uit ben. Of je nu de perfectie nastreeft of niet: we hebben nog steeds diabetes. Ik heb mijn prioriteiten verlegd. Dankbaar voor wat ik heb en waar ik sta. Blij met de manier waarop het gaat, ook al kan ik de diabetes wel eens een ferme kaakslag verkopen. Ik vecht niet meer tegen de cijfers. Ze zijn wat ze zijn.

Ik ben Cathy en ik heb Type 1 diabetes.

Zoete groet,

Cathy