Feestjes, verjaardagen, kerst, oud en nieuw .. het is eigenlijk niet zo echt aan mij besteed. Ik ben geen feestbeest en voor mij hoeft het allemaal niet zo. Geen idee waarom eigenlijk, want ik hou data van zaken die belangrijk voor me zijn, goed bij.

12 juni 2002.
De dag waarop ik 8 jaar samen ben met mijn man.
De dag waarop mijn schoonbroertje verjaart.
De dag waarop ik de diagnose Type 1 diabetes krijg.
De dag waarop er plots een periode voor-ik-diabetes-kreeg ontstaat.

We zijn 15 jaar verder. Wat is het snel gegaan. Ik spreek niet meer over de periode voor-ik-diabetes-kreeg, want ik herinner me al niet meer hoe dat was, om geen diabetes te hebben. Het gaat betrekkelijk goed met me, op diabetesvlak. De laatste 4 jaar ben ik blij met mijn HbA1c en de manier waarop ik mijn diabetes regel. Maar ik ben vooral blij met mijn gezin, mijn vrienden, de mensen rondom mij. Diabetes heb je niet alleen. Bij mijn diagnose, vroeg de endocrinoloog aan mijn man of het wel ging met hem? Nu weet ik waarom ze dat vroeg.. Diabetes is er altijd en overal, je legt het niet zomaar even weg.

Graag spreek ik dan ook een welgemeende dankjewel uit, in de eerste plaats aan mijn man. Hij heeft geen diabetes, maar het is dagelijks aanwezig in zijn leven. Hij hoort me aan, tolereert mijn stemmingswisselingen door de wisselende bloedsuikers, laat me met rust als ik dringend moet bijslapen na hoge waarden. Hij bekritiseert me niet als ik een stuk taart eet en daarbij zoetstof in mijn koffie gooi. Hij zucht niet, als we terug naar huis moeten omdat mijn insulinepomp heropgevuld moet worden of omdat ik een nieuwe sensor moet plaatsen. Bedankt.
Ik wil graag onze dochters bedanken, die ongevraagd deze ziekte in hun leven binnenlaten. Ze weten veel meer over diabetes dan de gemiddelde persoon, ook al hebben ze het niet. Ze weten dat de blikjes cola in mijn auto niet voor hen zijn en ze vinden het niet erg als ik mijn traktatie niet met hen deel, omdat ik er insuline voor gebolust heb en elke gram koolhydraat nodig heb. Ze schamen zich niet voor de zichtbare sensor op mijn arm en het draadje aan mijn lijf dat me van brandstof voorziet. Ze wachten geduldig met eten tot mijn Dexcom aangeeft dat mijn insuline begint te werken en we aan tafel kunnen. De warme knuffels die ik krijg als het me even te veel wordt, zijn onvervangbaar. Bedankt.
Bedankt ook aan mijn vrienden die in hetzelfde schuitje varen. Ik denk dat ik inmiddels meer vrienden met dan zonder diabetes heb. Het is fijn om herkenning te vinden, ook al gun ik jullie allemaal een leven zonder diabetes.
Bedankt aan mijn vrienden zonder diabetes, voor de korte onderbrekingen tijdens een hypo/hyper en voor het vermijden van uitspraken als: het is maar diabetes of mag je dat wel eten?
Ik wil ook graag een dankwoordje uitspreken ten voordele van de medische firma’s en wetenschappers, die blijven zoeken naar manieren om ons leven met diabetes beter te maken. We krijgen kansen die onvoorstelbaar zijn, wetende dat we 100 jaar geleden ten dode waren opgeschreven. Genezing zou fantastisch zijn, maar de waardering voor wat er nu al mogelijk is, is groot.
Bedankt aan de lezers van mijn blog. Zonder jullie zou ik niet bloggen en zou ik deze uitlaatklep niet hebben.

Bedankt!

Zoete groet,

Cathy