Ik hoor het wel eens, wanneer ik vertel dat ik Type 1 diabetes heb. “Aaah, diabetes, gelukkig heb je geen kanker.” Hmhm.. altijd tricky, wanneer je dit hoort. Ik ben allang het stadium voorbij, dat ik het mensen kwalijk neem dat ze dit soort opmerkingen maken. Tenslotte kan je niet verwachten dat iedere persoon weet wat Type 1 diabetes is. Zolang je er zelf niet mee geconfronteerd wordt, is het ook geen materie die je je eigen maakt. Ook al heb je zelf diabetes of heb je binnen je familie of vriendenkring iemand met Type 1 diabetes: het blijft een heel individuele aandoening en elke PmD (persoon met diabetes) pakt die aan op zijn eigen manier. En nee, het is geen kanker. En het is ook geen MS, of Parkinson, Type 2 diabetes of reumatoïde artritis. Elke aandoening heeft zijn eigen specifieke kenmerken en de persoon die er mee leeft, heeft er elke dag mee te maken en weet zelf echt wel hoe zwaar het is. Je beurt heus niet iemand op door zijn aandoening te vergelijken met een ziekte die “nog veel erger” is.

“Of ik blij ben dat het “maar” diabetes is? Het kon toch veel erger zijn?” Hmhm.. nogmaals. Bij de eerste kennismaking in het ziekenhuis, was ik blij en opgelucht dat het “maar” diabetes was. Das toch gewoon een paar keer insuline spuiten en dan is het weg? Niet dus.. daar kom je al snel achter. Was het “maar” enkel insuline spuiten of “enkel” een vingerprikje doen om je bloedsuikerwaarde te bepalen. Het is zoveel meer, zoveel ingrijpender. Het is een never-ending-story, elke dag opnieuw. Het is als een blokkentoren die je elke dag met veel moeite opbouwt en die af en toe volledig instort. Een blokkentoren die je elke dag opnieuw moet opbouwen, oplappen, repareren en uitbreiden.

Meteen al bij de diagnose, kreeg ik een video te zien, waarbij alle mogelijke complicaties van diabetes aan bod kwamen. Met de krop in de keel keek ik naar voetamputaties, ogen die niet meer deden waarvoor ze oorspronkelijk bedoeld waren, nieren die moesten gespoeld worden 3x per week. Mijn eerdere opluchting, na 8 maanden wachten op een diagnose, verdween als sneeuw voor de zon. De endocrinologe wist me te vertellen dat de eerste complicaties zich aandienen na 10 jaar dienst in het diabetesleger. Are you freaking kidding me? Ik begon te rekenen en panikeerde bij het idee dat ik mijn kinderen niet zou “zien” opgroeien. Ze waren toen nog maar 5 en 7. Ik stelde me al voor hoe je schoenen koopt als je maar één voet meer hebt of hoe afhankelijk je wordt van derden een keer nierdialyse je levenslijn wordt. En of ik blij ben, dat het “maar” diabetes is.. Toch?

“Gohja, er zijn zoveel mensen die diabetes hebben. Heb je teveel suiker gegeten dan?” Hmhm en nog eens hmhm. Diabetes komt inderdaad meer en meer voor. Zowel Type 2 als Type 1 diabetes. Ohja, wist je dat, dat deze types niet hetzelfde zijn? Ja hoor, het is diabetes, maar er vallen verschillende vormen onder die noemer. De ene diabetes is niet beter of slechter dan de andere. De complicaties zijn dezelfde, de hypo’s en hypers kennen we allemaal, maar de oorsprong en de behandeling is anders. Mensen met Type 2 diabetes hebben een probleem in de pancreas, waarbij het lichaam niet zo goed meer weet hoe de insuline efficiënt gebruikt moet worden. De pancreas maakt wel nog insuline aan, maar het lichaam kan er niet zo goed mee om, waardoor de bloedsuiker te hoog wordt. Bij Type 1 diabetes is sprake van een autoimmuunziekte, waarbij het lichaam de pancreas (met name de eilandjes van Langerhans) aanvalt en je pancreas niet langer de broodnodige insuline voor je maakt. Bij deze vorm van diabetes ben je meteen en levenslang afhankelijk van insuline die je zelf moet toedienen, via een insulinepen of een pompje. Het is “maar” diabetes, remember? Het is een complexe aandoening, die veel zorg en inzet vraagt van de persoon zelf, maar ook van het gezin dat samenleeft met de PmD.

Het is “maar” diabetes, zolang je er zelf niet mee geconfronteerd wordt… Hierbij een warme knuffel aan al mijn D-collegaatjes. Jullie zijn helden!

Zoete groet,

Cathy